Een warme kerst

Lieve familie en vrienden,

Hier weer een nieuwe update over ons leven aan de andere kant van de wereld.
Alles is hier anders en dat ervaren we elke dag. We leven natuurlijk precies andersom, wanneer het bij jullie dag is, is het bij ons nacht en andersom. De seizoenen zijn ook precies gespiegeld. Wat soms echt heel vreemd is. Heerlijk natuurlijk dat het hier bijna zomer is. Het weer is de afgelopen maand echt fantastisch geweest; dagelijks rond de 25 graden met uitschieters tot de 30. Dus dat beloofd nog wat voor de zomer. Maar we kunnen het ons toch echt niet voorstellen dat het bijna kerst is. We zagen ONZE kerststal voorbijkomen op een filmpje van vrienden van ons. Het stond prachtig gepositioneerd onder hun kerstboom. Nou een kerstboom in de zomer komt er bij ons letterlijk en figuurlijk niet in. En als je hier door de supermarkt loopt het je hoort: “I am dreaming of a white christmas” dan schiet je toch gewoon in de lach. Hoewel dromen kan natuurlijk altijd en is misschien nog niet eens zo gek…

We beginnen allemaal een beetje onze draai te vinden. We hebben inmiddels al best wel wat contacten opgebouwd. We wonen natuurlijk ook echt in een dorp. Zo zie je elkaar op het sportveld, dan weer op school en dan weer in de supermarkt. En natuurlijk kent iedereen die nieuwe dokter die hier net naar toe is verhuisd. Ohja met die lange slanke vrouw en 3 kinderen. We zijn niet onopgemerkt gebleven.
4x per week breng ik de kinderen lopend naar school. Op de terugweg loop ik dan hard. Muziekje aan en een prachtige route langs de rivier. Ik hou niet echt van hardlopen, maar als je het dan toch moet doen dan is dit toch echt niet heel gek.  
Lukas vindt school ontzettend leuk en heeft besloten dat hij graag na de zomervakantie weer naar deze school terug wilt. Hij gaat dan naar year two (wat gelijk staat aan groep 3) en heeft dezelfde juf als hij nu had. En ja hij heeft nu (alweer) 6 weken zomervakantie. Het liefst zou hij volgende week weer naar school willen, maar hij geniet ook wel ontzettend van de rust nu thuis. David en Linde hebben volgende week pas vakantie en dan maar voor twee weken. Dus Lukas heeft alle ruimte om heerlijk te spelen met zijn lego zonder dat iemand anders het kapot maakt. Verder is hij ook veel aan het lezen. Hier beginnen ze meteen al met lezen, dus Lukas had al een achterstandje. Maar hij heeft het in gehaald. Hij kan nu en in het Nederlands en in het Engels al een beetje lezen. We hebben hier wat Nederlandse boekjes waar hij zich uren mee kan vermaken. Heerlijk! In die tijd Ik kan rustig aan mijn Engels. En over Engels gesproken…wat gaat die ontwikkeling bij Lukas snel. Hij verstaat ontzettend veel en is ook niet meer bang om met mensen een praatje te maken. Sterker nog hij zoekt het juist op. Hij spreekt Jan en alleman aan en probeert een praatje aan te knopen. Het is zo leuk om te zien en te merken dat hij er plezier in heeft om deze taal eigen te maken.
David en Linde pakken het ook wel op, maar op een hele andere manier. Zij leren het meest op pre school. Wel is het zo dat David vrij koppig in het Nederlands terug praat tegen de juffen daar. Maar je merkt wel aan hem dat hij al ontzettend veel woorden kent en ook heel veel verstaat. Linde verstaat praktisch alles voor haar leeftijd, maar praten ho maar. Wel zijn er een aantal woorden die ze standaard in het Engels zegt zoals nappie en ze zegt tegen iedereen: “see you tomorrow, bye bye”. Ook David en Linde vinden hun school leuk. Het is een groot speelparadijs daar. Wel merk je aan David dat hij het elke keer weer lastig vind om daar ’s ochtends achter gelaten te worden. Hij wilt elke dag weer met mij mee naar huis. We denken dat de taal en zijn karakter hier veel mee te maken hebben. Als hij boos of emotioneel wordt begint hij vaak te schoppen en slaan. Wel gelukkig alleen naar Thijs en mij. Hij kan niet goed onder woorden brengen wat hem dan precies dwars zit of waarmee we hem kunnen helpen. Dit is heel frustrerend voor zowel David als ons. Op pre school gaan ze er ontzettend goed mee om. Ze proberen David als ons te helpen. Hoeveel tijd en moeite ze in ons gezin steken is echt ontzettend hart verwarmend. Ook in hun laatste nieuwsbrief werden we welkom geheten met wat Nederlandse woorden. Ik vrees dat we met David nog even door een zure appel heen moeten bijten, maar hopelijk gaat het over een aantal maanden wat beter als hij en wat ouder is en ook het Engels beter beheerd. Voor de rest genieten de kinderen ontzettend van de vrijheid die ze hier hebben en de natuur. Verderop zal ik daar nog wat meer over schrijven.

Funday
Lukas had in de laatste weken van school 2x een dag dat ze hier Funday noemen. Een keer ben ik met David en Linde hier naar toe geweest. Whanau (familie of iedereen die zich verbonden met iemand voelt) is hier altijd uitgenodigd voor dit soort evenementen. Ze hadden een waterslide en het was echt ontzettend leuk. Maar dit kun je beter in het filmpje bekijken.

Huis
We wonen nu ongeveer 1,5 maand in ons huisje. We hebben overwogen om t.z.t. ergens anders te gaan wonen. Het huis is wel oké, maar niet al te groot. Het staat op het terrein van het verpleeghuis wat ook zo z’n voor en nadelen heeft. Voordelen zijn zeker dat we ontzettend veel aanspraak hebben met de medewerkers van het verpleeghuis en familie en vrienden van mensen uit het verpleeghuis. Er komen regelmatig kindjes hun opa of oma opzoeken en deze spelen dan graag buiten met onze kinderen, wat natuurlijk heel leuk voor de jongens is. Ook kan ik mijn Engels goed oefenen en voel me nooit alleen. Er is een enorm groot grasveld voor ons huis, waar de kinderen heerlijk kunnen rennen en voetballen. Achter ons huis is een grote moestuin waar ik al mijn groente en fruit in mag zetten en alles uit mag eten wat er al in stond. Dus ik leef me helemaal uit. Ik heb nu sla, kool, spinazie, bietjes, verschillende soorten tomaten, bietjes, pompoen, courgette, komkommer, lente ui, paprika, watermeloen, peterselie, oregano, verschillende soorten munt, tijm, peulen, sugar snaps, sperziebonen, knoflook, radijsjes, mais, worteltjes, pastinaak, basilicum en koriander. Het houdt me dus ook wel bezig en we eten er heerlijk van. Nadelen van het huis zijn dat we dus niet heel veel privacy hebben, dat het huis 1 heatpomp heeft voor het hele huis, wat in de winter best koud kan zijn en dat het niet al te groot is. De grootte is nu geen probleem omdat we heel veel buiten zijn, maar voor de winter is dat wel een nadeel. We zijn van plan om onze ogen en oren open te houden. Komt er iets leuks voorbij kunnen we overwegen om te verhuizen en zo niet blijven we nog even hier. In mei/juni komt er een ander huis van de Trust (Thijs zijn werkgever) vrij waar we heen mogen verhuizen. Dit huis is iets groter, heeft oa een hout kachel, privacy en is wat gezelliger qua meubels. Het nadeel van dit huis is dat het aan de railway ligt en er een paar keer per dag een trein “door je achtertuin” rijdt. We zien dus wel wat op ons pad komt. Komt tijd komt raad.

Thijs zijn werk (door Thijs geschreven)
Wat kan ik vertellen over het werk.. Allereerst, het is lekker dichtbij, tussen de vijf en tien minuten fietsen. Eerst een klein stukje de heuvel af tot onder de spoortunnel en daarna 5 minuten klimmen tot op de "hospital hill" vanaf waar je een mooi uitzicht hebt over het dal waar Taumarunui in ligt. 
Het systeem van de zorg is hier anders. er bestaat hier nog een publiek en privé systeem (een soort ziekenfonds achtig iets tel ik me voor, hoewel ik dat nooit heb mee gemaakt).Huisartsenzorg valt er tussenin en is deels vergoed deels betaald, een consult kost ongeveer een tientje en duurt 15 minuten. in die 15 minuten komen de meeste mensen met een lijst van 3 dingen die zij geregeld zouden willen hebben zonder dat daarop de dingen voorkomen waarvan ik denk dat ze belangrijk zijn voor hen. Dit is een kwestie van goed timen, De meeste mensen zijn arm en leven hierdoor relatief ongezond. Er is veel psychische gezondheidsproblematiek. Huiselijk geweld, middelengebruik, depressie. Daarentegen staat dat de gemeenschap dan wel weer heel hecht en open is. Veel mensen zetten samen de schouders eronder en mantelzorg is hier niet eens een woord, zo vanzelfsprekend is het. In de middag cross ik zonder te trappen in drie minuten naar huis van de heuvel af om samen met Mirte en soms de kinderen te lunchen. Na het ritje naar boven wat in de middag een stuk onaangenamer is in de warmte dan in de ochtend begint het middag spreekuur. 
Wat ook anders is aan NL is het oordeel dat over veel situaties gevraagd wordt. Ik word gevraagd om mensen fit of niet fit te verklaren voor werk, rijbewijs, duiken, werk in een vleesslachterij als ze verkouden zijn, staatwerk met rugpijn, of ze recht hebben op een uitkering en in enkele gevallen zelfs of ik vind dat de rekening van de verwarming betaald moet worden door de staat in de aankomende winter. Voor alles is weer een ander formulier dat gestempeld en gestuurd moet worden. De administratieve last is een stuk hoger dan in NL. 
De problemen waar mensen mee komen zijn echter "echt" en de voldoening in het werk is hierdoor misschien wel groter. Maar zelden zie ik hier een ontstoken oogje, dat is het tientje niet waard. 

Mijn carrière
Thijs is alweer ruim een maand aan het werk en het begint bij mij ook zeker te kriebelen om weer aan de slag te gaan. Helaas zijn er nog wat hindernissen die ik moet nemen voordat ik eindelijk ook echt aan het werk mag. Goed nieuws is dat de werkgever van Thijs mij een baan heeft aangeboden. Ik mag, zodra mijn registratie rond is, 2,5 dagen voor hen gaan werken. Thijs houdt dan zijn 4 dagen, dus waarschijnlijk gaan we wat uren onderling verdelen (ik 3 en thijs 3,5 dagen per week).
Maar voordat mijn registratie rond is moet ik hoogstwaarschijnlijk nog mijn Engelse toets opnieuw doen. Deze staat gepland voor 20 januari. Dit betekend dat ik een schema heb gemaakt en elke dag ongeveer 3 uur zit te studeren. Niet echt een leuke bezigheid als er zoveel andere leuke dingen te doen zijn. Vooral nu het weer ook fantastisch is. Maar ja dit is even nodig. Ik hoop echt dat ik hem haal. Ik heb besloten dat dit de laatste keer is dat ik hem ga doen. Mocht ik hem niet halen dan blijven we waarschijnlijk korter dan gepland in NZ en komen we na ruim een jaar weer terug naar Nederland. Het is namelijk voor mij niet mogelijk om zo lang niet werkzaam te zijn als huisarts, dit brengt mijn herregistratie ontzettend in gevaar. Dus de druk is hoog en dat levert af en toe onplezierige gevoelens op. Maar gelukkig helpt Thijs me ontzettend en proberen we het studeren af te wisselen met een hoop leuke dingen.

Sinterklaas
De kinderen mochten het laatste weekend van november hun schoen zetten. Dit was een test om te kijken of Piet wel echt in New Zealand was. We hadden ons laten vertellen dat dat zo was, maar ja hoe wist Piet nou precies waar we wonen. We hadden heel hard, allemaal verschillende sinterklaasliedjes gezongen. Ook hadden we pepernoten en een glaasje water voor Piet klaar gezet. De kinderen hadden inpakpapier getekend. We volgde het sinterklaas journaal met Dieuwertje Blok en hadden begrepen dat bijna alle pakjes over boord waren geslagen. Het inpakpapier was helemaal nat geworden dus dat kon niet meer gebruikt worden. Gelukkig dreven de cadeautjes wel naar Nederland en in ons geval hoopten we dat ze naar Nieuw Zeeland waren gedreven. Kinderen moesten dus hun eigen inpakpapier maken zodat Piet het hierin kon inpakken. (Ideaal gezien er hier geen sinterklaas inpakpapier verkrijgbaar is!) Heel spannend dus allemaal. En ja…gelukkig er zaten cadeautjes in de schoenen van de kinderen. Ze waren verwend met allemaal knutselspullen. Nou nu konden we die zak voor de deur ook wel verwachten.
Een week later vierden we Sinterklaasavond. Overdag hadden we pepernoten gebakken, hartige banketstaaf en speculaasbrokken. (Speculaaskruiden hebben ze hier natuurlijk niet maar 5 spices is een prima vervanger!) En terwijl ik de kinderen aan het voorlezen was over Mieke en Woutertje (echt een typisch Nederlands boekje van Jacques Vriens en Dagmar Stam) werd er ongelofelijk hard op de deur gebonsd. Ik schrok me helemaal te pletter en Thijs miste het omdat hij net op de wc zat ;). Maar de kinderen renden  naar de deur en zagen een grote zak staan. Van Piet was helaas geen spoort te bekennen. We hebben wel 5 minuten overal gezocht. En aangezien het hier nu voorjaar is en dus nog tot laat licht is was het niet heel moeilijk om goed te zoeken. Lukas was echt teleurgesteld dat hij hem WEER niet had gezien. Volgende jaar een nieuwe kans…. De kinderen zijn verwend met gedichten (ook uit NL), lego en verkleedkleren. Een mooi gezellige avond was het.

Eigen gemaakte…
In deze nieuwe rubriek beschrijf ik elke keer weer iets wat ik heb uitgeprobeerd om zelf te maken. De vorige keer waren het de muesli en de pompoenpitten. En om nog even op de pompoenpitten terug te komen……Nee geen aanrader om deze te drogen en dan te roosteren. Maar ja ik ben toch wel een beetje opgevoed met “ons ben zuunig”, dus ik moest toch iets nieuws verzinnen voor de pompoenpitten. Ik heb ze wederom laten drogen en na een paar weken in de grond gestopt. En ja hoor de pompoenplantjes groeien als kolen!
Maar ik heb inderdaad nog nieuwe dingen uitgeprobeerd de afgelopen maand. Pitabroodjes, tortilla’s en pizza zijn allemaal zelf gemaakt en ook zoals al eerder genoemd speculaasbrokken. Heerlijk! Lukas zit met smart te wachten tot de bramen rijp zijn. Hij wilt hiervan graag jam maken.

Campervan
Thijs is vorig weekend naar Auckland geweest om een Toyota busje te bekijken. En dit busje gaan we ook kopen. Op 30 december gaan we hem ophalen in Auckland. Het is een busje dat behalve 6 stoelen helemaal kaal is van binnen. We willen hem helemaal verbouwen in een self-contained campervan. Dit houdt in dat er een wc, een schoonwatertank, een vieswatertank en zonnepanelen in/op moeten zitten. Als je dit hebt kun je de auto laten keuren en dan mag je op heel veel plekken in Nieuw Zeeland er mee kamperen. We hopen al snel gebruik van de auto te kunnen maken, maar waarschijnlijk kost het ons wel een paar maanden om alles precies zo te bouwen als we willen. Maar we hebben de tijd!

Hikes
Elk weekend proberen we een hike te doen. Er is hier zo ontzettend veel mooie, maar gevarieerde natuur. De laatste maand hebben we er verschillende gedaan:

Tongariro national park: Taranaki falls
Een prachtige wandeling over vulkanisch gebied. Een deel van de wandeling was tijdens de laatste uitbarsting gespaard gebleven van lava waardoor hier hele andere begroeiing/bos was. Deze rondwandeling ging naar een waterval van ongeveer 20 meter. Op de terugweg had je een ontzettend mooi uitzicht over Mount Ngaruhu (voor sommige bekend als mount doom uit Lord of the Rings). Op de top van de berg ligt nog steeds sneeuw. De top is zelden helemaal te zien omdat het zich graag in de wolken verstopt. Lukas had tijdens de wandeling bedacht dat hij later vulkaanwandelaar wilde worden. Toen ik vroeg wat dat precies inhield vertelde hij: nou dan ga je over vulkanen lopen en deze ook onderzoeken. Linde wil tijdens het wandelen absoluut niet onderdoen voor haar broers. Ze wilt het grootste deel van de wandeling zelf lopen/rennen. De draagbackpack is meestal voor niets mee.

Omaru falls
Een waterval van 20 meter is leuk, maar 50 meter is natuurlijk nog veel leuker. Dus een dag nadat we bij Taranaki falls waren geweest gingen we naar de Omaru falls. Een ontzettend leuke wandeling helemaal langs de rivier die op het einde opeens 50 meter naar beneden stort. Het laatste stuk van de wandeling loop je in een grote boog van de rivier af en als je aan de overkant bent heb je opeens zicht op de waterval. De rivier is op de meeste plekken maar 10-20 cm diep en stroomt over een grote rotsplaat. Hierin zitten soort “potholes” die wel een paar meter diep kunnen zijn. Na een eerste aanblik op deze geweldig imponerende waterval wilde Lukas en ik wel op de foto. We zijn terug gelopen naar de rivier en zijn naar de rand van de waterval gegaan. Ik moet eerlijk toegeven dat niet alleen Lukas last had van knikkende knietjes. Maar de foto is het bewijs dat wij het hebben gedaan! (Je moet wel goed kijken, want we zijn erg klein. We staan aan de linkerkant!)

Mapara scenic reserve
Nieuw Zeeland is bekend om zijn grote aantallen verschillende, bijzondere vogels. Vlak bij ons in de buurt is een reserve waar de Kokako bird leeft.  In onze gids stond vermeld dat als je deze vogel wilde zien/horen, je net na zonsopgang in het bos moest zijn. Wij arriveerden om 11u, helaas. We hebben heerlijk gewandeld. Net voordat we weer bij de auto waren zijn we het pad af gegaan omdat we een stroompje hoorden. We dachten dat dat wel een heerlijk lunchplekje zou zijn. Dat was het ook en tot onze verbazing vlogen er twee vogels vlak over onze hoofden. Een vloog door de andere ging op een tak boven ons zitten. Kokako’s staan er om bekend dat ze prachtig kunnen zingen, vaak in paren zich verplaatsen en slecht kunnen vliegen. Ze “springen” meer van tak naar tak. Nou daar zaten we dan rond 13u met een Kokako boven ons. Fantastisch!

Greenstone Lake Rotopounamu
Dit was een mooie wandeling rondom een meer in het National park. Wat ons toch blijft verbazen is dat je op zo’n prachtige wandeling bijna niemand tegen komt. Je kunt de mensen op een hand, soms twee tellen.

Sunshine track
Afgelopen weekend zijn we de hill bij onze town maar eens opgelopen. Vanaf de town zie je vooral gras, hier en daar een boom/struik en wat huizen op de hill liggen. We waren da nook zeker aangenaam verrast toen bleek dat deze wandeling door een dicht forest ging. Vanaf de town dus helemaal niet te zien, maar zo ontzettend mooi en divers. Toen we de top bereikte was het wel wat teleurstellend. Bomen blokkeerden ons uitzicht nogal. Wel was het ontzettend gaaf om te zien hoe aan de andere kant van de heuvel een zowat onbewoond landschap opdoemde. Op de terugweg zijn we in de rivier gaan zwemmen. Dat wil zeggen dat ik me door de stroming van de rivier liet mee voeren en de kinderen in een eigen gemaakt zwembadje van stenen zich vermaakten.

Vandaag ben ik met Lukas terug gegaan naar de rivier. Ik had met hem zwembandjes gekocht en we hebben ons samen door de rivier laten meer sleuren. Ik vond het heel dapper van Lukas dat hij dat durfde. Ik vond het zelf ook wel een beetje spannend want de stroming is echt wel heel sterk.

Ohakune old coach road
Vorige week vrijdag waren alle kinderen op school. Thijs en ik gingen onze fietsen voor het eerst uittesten. Deze track in national park zou een ontzettend mooie track moeten zijn. De meeste mensen vertrekken vanuit een dorp wat hoger gelegen en “fietsen” hem dan naar beneden. Wij wisten niet zeker of we genoeg tijd hadden dus we hadden besloten beneden te beginnen en omhoog te fietsen. Op 30 minuten van het einde is namelijk een oude treinbrug uit 1906. Deze brug wordt niet meer gebruikt door de trein want er is een nieuwe naast gebouwd. De brug hebben ze wel nog laten staan en hier kun je nu overheen fietsen en lopen. Ook zijn er nog de oude tunnels door de bergen aanwezig die niet meer gebruikt worden. Deze zijn wel open en hier kun je doorheen fietsen/lopen. Het was echt een super mooie tocht en de fietsen zijn helemaal goed gekeurd door ons.

Nou ik heb wel weer genoeg geschreven. Leuk dat je het helemaal hebt gelezen. Het is natuurlijk bijna kerst en ondanks dat we er niet zijn denken we wel veel aan jullie allemaal. Vooral nu zo met de feestdagen. We hebben het, zoals je hier boven kunt lezen, ontzettend naar ons zin, maar we ervaren ook af en toe wel ontzettend de afstand. En dat is best moeilijk soms. Maar ja je kunt niet alles hebben…. MAAR de lieve kaartjes, mailtjes, zelfs pakketjes die we ontvangen van jullie maken ontzettend veel goed!

Hele fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar!!!

Liefs Thijs, Mirte, Lukas, David en Linde