Nieuw begin

Hi Allemaal,

Het is al weer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Er is in de tussentijd een hoop gebeurd.

December 2019 kwamen we met z’n zessen terug uit NZ. Onze nieuwste aanwinst zetten voor het eerst, spreekwoordelijk dan, voet op Nederlandse bodem. We hebben heerlijk kerst gevierd met vrienden en familie en begonnen opgewekt aan het nieuwe jaar. We hadden ons voorgenomen om veel te genieten van familie en vrienden en hier veel tijd mee door te brengen.

Onder tussen hadden Thijs en ik onze bedrijven weer opgestart en waren we weer begonnen met werken als huisarts in Nederland.

Eind februari gingen Thijs en ik met Lukas en David om wintersport naar Oostenrijk. Hier genoten we volop van de vakantie en Tom (de broer van Thijs), die in Oostenrijk woont in de winter.

Hierna veranderde, zoals bij iedereen, van alles. Het Covid19 virus had inmiddels ook Nederland bereikt. Het werk als huisarts werd anders, de scholen gingen dicht en het zomaar op bezoek gaan bij familie en vrienden kon niet meer.

Toch gingen we niet bij de pakken neer zitten. We probeerden, met de regels in acht nemend, toch nog zo veel mogelijk met vrienden en familie te ondernemen. We hebben heel veel tuinbezoekjes aan mensen afgelegd, veel gewandeld en ook online spelletjes samen gespeeld.  

In de zomer begonnen Thijs en ik weer plannen te maken om terug naar NZ te gaan. De wereld was ondertussen erg verandert, maar NZ had geen Covid19. Iedereen die het land in komt moet 14 dagen in quarantaine. Zo slaagde zij er in om het “buiten de deur” te houden. We wilden niet meer terug naar Taumarunui, waar we eerder hadden gewoond. We wilden een iets grotere stad met wat meer faciliteiten en mogelijkheden. Thijs wilde wel graag dichtbij Taumarunui blijven omdat hij het gebied daar zo mooi vindt. En zo kwamen wij bij Taupō  uit. Een wat grotere stad, 1,5 uur van Taumarunui en gelegen aan een prachtig meer. We stuurden een mail naar NZ om te laten weten dat we in de omgeving van Taupō  werk zochten en binnen een mum van tijd melden zich twee huisartspraktijken die ons mogelijk wel een baan konden aanbieden. Na wat onderhandelingen besloten wij beide bij dezelfde praktijk in Taupō  te gaan werken. De praktijk leek ons een mooie plek om te werken en een van de dokters is iemand die we via een vriendin al wel eens hadden ontmoet. Nu konden we verder met onze voorbereiding; tickets kopen, verhuizers regelen, huur opzeggen en het belangrijkste weer dag zeggen tegen onze familie en vrienden.

In het weekend voor Norah haar eerste verjaardag hebben we een feestje gegeven in de tuin in Callantsoog bij de ouders van Thijs. Al mijn broers, schoonzussen en hun kinderen waren aanwezig. Ook de broer en de zus van Thijs met haar vriend en zoon waren er. Het weer was fantastisch en op veilige afstand van elkaar hebben we Norah haar verjaardag en ons afscheid gevierd. Met alle kinderen hebben we een speurtocht gedaan door het “verboden” bos, wat ontzettend leuk en spannend was. We hebben heerlijk met z’n alle genoten van een goede BBQ en tussendoor werden er natuurlijk heel veel foto’s gemaakt. En Norah is ontzettend verwend met vele mooie cadeaus.

Eind september werd helaas Thijs ziek door het Covid19 virus. We gingen met z’n alle in quarantaine. De timing was niet ideaal, zo net voor de verhuizing, maar het was niet anders. Na ruim 8 dagen werd ik ook ziek en moest ik mijn quarantaine verlengen. De kinderen mochten gelukkig in samenspraak met de GGD en school, nog een paar dagen naar school voor de vakantie en dus voor ons vertrek.
De verhuizing was door dit alles best stressvol. Spullen uitzoeken en ondertussen 4 kinderen vermaken is een hele kunst. Omdat ik recent ziek was geweest, wilden anderen nog niet te veel blootstellen aan onze kinderen, gezien er toch een kans was dat ook zij ziek waren. Uiteindelijk zijn zij niet ziek geworden.

De laatste week verbleven wij in Callantsoog bij de ouders van Thijs. Hier hebben we nog Linde haar verjaardag gevierd en vanuit hier hebben we nog wat bezoekjes aan mensen afgelegd om afscheid te nemen. Zondag was het Zwaaidag. Ook hebben Lukas en David op deze dag nog hun zwemdiploma C gehaald.

Op 27 oktober was het dan echt zo ver. Het afscheid op Schiphol was een zeer uitgedunde versie van 2 jaar geleden. Door de Corona werd het afgeraden om te komen uitzwaaien op Schiphol en ook zaten een aantal familieleden van ons in quarantaine. Maar des al niet te min hadden we een echt afscheid comité, bestaande uit de zus en broer van Thijs, de ouders van Thijs en een Iris een vriendin van mij. We hebben Schiphol nog nooit zo leeg gezien. Het voelde alsof we bijna de enige waren. We werden al voor het inchecken uit de rij gehaald omdat we via Australië naar NZ vlogen. Australië moest hier nog toestemming voor geven. Het duurde even, maar alles werd geregeld. Onze bagage werd allemaal geaccepteerd en zonder problemen konden we door. Achter de douane konden we nog een kopje koffie kopen, maar ook hier was bijna niemand te bekennen. Het was best wel ontspannen op deze manier.

Het vliegtuig was nog voor geen derde gevuld. Dus alle ruimte voor ons om lekker languit te liggen en te zitten. De kinderen vermaakte zich prima met tv en spelletjes. Eerst vlogen we naar Doha en vanaf daar naar Brisbane en toen naar Auckland. Ook de rest van de vliegtuigen waren meer leeg dan vol. Al met al wel een lange reis, maar goed te doen.

Vroeg in de ochtend van 29 oktober kwamen we aan op Auckland. Hier moesten we een gezondheidscheck doen en werd er besloten of je in quarantaine moest of naar managed isolation. We mochten naar managed isolation, wat inhield dat je werd gezien als laag risico. We werden naar een hotel in Auckland gebracht. Onze kamers waren nog niet gereed, dus eerst mochten we naar een andere kamer, waar we even gingen douchen en met z’n alle in 2 bedden gingen slapen. In de middag werden we naar onze nieuwe kamer gebracht. We kregen 2 kamers die met elkaar verbonden waren. We werden verteld dat we één keer per dag onder begeleiding een wandeling mochten gaan maken en dat we verder voor het hotel even naar buiten konden. Eten werd bezorgd bij ons op de kamer en ook kregen we voor alle kinderen schoolpakketten. Vanuit het hotel werd veel gedaan om ons het naar ons zin te maken. We kregen een strandbal om mee te spelen op de kamers. Helaas werd er ons al snel verteld dat we niet meer de kamer af mochten omdat Thijs en ik al Covid19 hadden gehad. Ze wilden ons snel testen zodat ze daarna een plan voor ons konden maken. Met Halloween kregen de kinderen papieren zakken om maskers van te maken. En ’s avonds werden er snoepjes uitgedeeld.

Op zondagmiddag kregen we bericht dat Thijs positief was getest. Het is bekend dat als je eenmaal positief bent je soms nog weken tot maanden na de infectie positief kan blijven testen. Als iemand positief test dan gaat er een protocol in werking. We kregen minder dan een uur om onze spullen te pakken en we zouden onder begeleiding naar een ander hotel worden gebracht. Ondertussen werd iedereen in het hotel via de intercom gevraagd om naar zijn kamer te gaan en daar te blijven tot nader bericht. Terwijl we onze spullen aan het pakken waren hoorden we de schoonmakers in de gang alles desinfecteren. Een beetje geïrriteerd verlieten we het hotel. De verpleegkundige aan de telefoon had mij wel verzekerd dat we naar een betere plek gingen. Een hotel waar we wel onbeperkt naar buiten mochten. Dus hopelijk gingen we er toch op vooruit.
En de verpleegkundige had niet gelogen. Het hotel staat op een groot terrein en hier mag je tussen 7 en 20u naar buiten onder begeleiding van een beveiliger. Ook hebben ze hier een family support team. Zij komen met de kinderen buitenspelen, bellen blazen en stoepkrijten. Op de eerste avond zijn we meteen naar buiten gegaan en kregen we een eigen voetbal om mee te spelen. Het was heerlijk om even buiten te zijn en de kinderen “uit te laten”.

Inmiddels zijn we een week in dit hotel en hebben we een redelijk ritme gevonden. Onze jetlag is wel over en we worden niet meer midden in de nacht wakker! Elke ochtend gaan Thijs, ik en meestal ook Lukas 4 km hardlopen. Soms gaan Linde en David ook mee. ’s Middags gaan we met z’n allen 1-2 uur naar buiten. We basketballen, voetballen, stoepie randen en stoepkrijten. Het weer is prima. Verder maken we nog wat huiswerk, lezen we en doen we heel veel spelletjes. David speelt ook veel met de lego. Aan het einde van de middag mogen de kinderen even tv kijken. Thijs en ik zoeken ondertussen naar een huis, een auto en proberen nog wat administratieve zaken af te ronden. Gisterenavond zijn we terug gebeld over een huis dat we kunnen gaan huren. Het duurt nog wel een kleine twee weken voordat we er in kunne, maar het lijkt wel een mooi huis. Bovendien hadden we geen keus gezien er geen enkel ander huis met meer dan 2 slaapkamers te huur was in heel Taupō . Thijs heeft net ook een afspraak gemaakt bij een autodealer om over een paar dagen een auto te kopen.  
Afgelopen dagen zijn we nog 2 keer getest en we zijn nu allemaal negatief. Thijs en ik hebben ook nog een bloedtest gehad voor antistoffen en we hebben beide antistoffen. Zoals het er nu uitziet mogen we over 2 dagen uit het hotel, mits we geen klachten krijgen deze laatste paar dagen. We gaan dan eerst naar Taumarunui, waar onze camper staat. Nadat we daar iedereen hallo hebben gezegd gaan we waarschijnlijk nog even naar Raglan bij vrienden op bezoek om vanaf daar naar Taupō  te gaan.

23 november beginnen Thijs en ik met werken, dus hopelijk hebben we voor die tijd een school voor de kinderen en opvang voor Norah geregeld.

Al met al gaat het dus heel goed met ons. De quarantaine is ons tot zover alles mee gevallen. Er wordt ontzettend goed voor ons gezorgd. We zijn dus wederom met open armen ontvangen in Nieuw Zeeland.