Scherven brengen geluk!

Hi Allemaal,
Het is zo leuk om jullie reacties via de blog, via de email, via de post, via de WhatsApp of via de telefoon te ontvangen. Dank voor jullie leuke reacties op mijn verhalen. Hier is weer een update hoe het met ons gaat. We horen ook heel graag hoe het met jullie gaat. Dus als je zin en tijd hebt….klim dan een keer in de spreekwoordelijke pen!
Met ons gaat het ontzettend goed. We genieten van de zomer, we zijn druk bezig met onze camper en zijn nog verder geïntegreerd in het leven hier in Taumarunui. Ik zal over dit alles hieronder wat uitgebreider vertellen. Veel plezier met het lezen van ons verhaal.

Lukas
Lukas gaat sinds een paar weken weer naar school. De zomervakantie is over en hij zit in een nieuwe klas, Room A. Het is wel even wennen. Voor de vakantie lieten ze hem een beetje zijn gang gaan en vooral acclimatiseren. Nu moet hij echt aan de bak. Lezen, schrijven, rekenen en elke dag zwemmen. Het spelen is voorbij en de poppenhoek zoals we die in Nederland kennen hebben ze hier niet. Hij vindt het wel leuk, maar af en toe ook moeilijk. Hij heeft een vriendje, Tui, in de klas, maar speelt ook mee met de andere kinderen. De school heeft een beurs aangevraagd om hem extra Engelse les te kunnen geven. Het is niet echt noodzakelijk, maar gezien hij er waarschijnlijk voor in aanmerking komt wilde ze dit toch doen. Altijd mooi meegenomen. We horen over ongeveer 3 weken of de school de beurs krijgt.
Als ik begin met werken gaat Lukas ook naar de buitenschoolse opvang 2 dagen per week. Dit is op zijn school dus dat is redelijk vertrouwd. Ben benieuwd hoe hij het daar gaat hebben.
Verder heeft Lukas aardig zijn ritme gevonden. Op maandagochtend voor school gaat hij altijd met Thijs zwemmen. Op woensdag middag heeft hij atletics. Ze trainen nu voor de triatlon, zwemmen, fietsen en hardlopen. Hardlopen en fietsen gaat heel goed, zwemmen gaat steeds beter. Maar hij vindt het heel leuk dus dat is het belangrijkst.

David
David vindt steeds meer zijn plekje in New Zealand. Hij heeft een paar vriendjes op pre-school waar hij heel veel mee speelt. Hij begint ook steeds meer vertrouwd te raken met de Engelse taal. Hij kent al een hoop woorden, maar vindt het nog lastig om hele zinnen te spreken. Hij kan wel duidelijk maken wat hij wilt. De zinnen zijn meestal een combinatie van Nederlandse woorden met een Engels accent en Engelse woorden. Heel grappig om dat zo te horen. Maar hij gaat echt vooruit. Je ziet aan hem dat het beter met hem gaat. Hij zegt nu ook zelden dat hij terug naar NL wilt.

Linde
Linde doet haar eigen ding. Ze is een eigenwijs, maar een heerlijk meisje. Ze gaat lekker haar eigen gang en vermaakt zich prima. Ze verstaat het Engels prima, maar praat toch bijna uitsluitend in het Nederlands. Ze kan goed in haar eentje spelen, maar vindt het ook leuk om met haar grote broers spelletjes te doen. En wat ze ook heel fijn vindt is om boekjes te lezen. Elke week gaan we naar de lokale bibliotheek en mogen de kinderen 2 boeken uit kiezen. Linde kiest altijd een boekje van Hairy Maclary. Na een keer lezen kent ze het halve boek uit haar hoofd en dan gaat ze het aan haar beer voorlezen. Verder houdt ze ontzettend veel van zingen. Zowel in het Engels als in het Nederlands. Berend botje is wel haar favoriet. En dat vindt Opa Bert vast heel leuk om te horen. Ook David en Linde gaan vanaf volgende week hele dagen naar pre-school. Ben benieuwd hoe ze dat gaan vinden. Ik verwacht geen problemen aangezien ze nu al vaak teleurgesteld zijn als ik ze ’s middags kom halen. “Kun je niet eerst Lukas van school gaan halen en dan ons?” vragen ze me dan.

Mirte werk
Aankomende zondag ga ik naar Wellington. Ik heb daar een drie daagse cursus als voorbereiding op mijn werkzaamheden als huisarts in New Zealand. Ik kijk er ontzettend naar uit om eindelijk ook aan het werk te gaan. Dat is waarvoor we hierheen zijn gekomen. Om te werken en te genieten van dit land. Voor mij voelt vrije tijd toch heel anders als je ook werkt. Ik kan veel meer genieten van mijn vrije tijd als ik ook aan het werk ben. Verder ben ik ook heel benieuwd hoe het is om hier als arts te werken. Het lijkt me moeilijk en uitdagend. En ook de Engelse taal wordt zeker een uitdaging. Dus spannend vind ik het zeker ook. Ik ga beginnen met 2,5 dag per week. Ik werk op dezelfde dagen en dezelfde locatie als Thijs, dus ik kan altijd op hem terugvallen. Wat voor mij een geruststellende gedachten is. Voor de kinderen is de extra opvang allemaal geregeld. Ik ben super benieuwd of we snel weer een nieuw ritme kunnen vinden en hoe iedereen dat gaat ervaren, maar ik ben er zeer positief over. In mijn volgende blog zal ik het wel en wee beschrijven van mijn pas gestarte werkende leven hier in New Zealand. 

Thijs werk (door Thijs geschreven)
Op het werk gaat alles redelijk. Het was even druk omdat een collega drie weken weg was naar het andere eiland, en dat moest natuurlijk opgevangen worden. Vooral de administratieve last voor en aan het eind van de dag wordt dan groter. Maar we kunnen wel spreken van enige vorm van routine inmiddels en dat is wel prettig. Met de meeste problemen die zich presenteren vind ik wel een weg.
In NZ is er net als in NL een kwaliteitssysteem voor huisartsen en moeten er verbeterplannen worden aangedragen. Onze praktijk moet dit binnenkort ook weer doen. In de aankomende periode wordt hiermee de lijn van de praktijk bepaald voor de toekomst. Hopelijk kunnen we het met de bazen eens worden over wat die lijn zou moeten worden en vinden we iets waar we op een prettige manier wat energie in kunnen steken.
Gezien de CEO ogenschijnlijk weinig verstand heeft van huisartsenzorg en gezien de manager van de praktijk evenmin een medische achtergrond heeft, is hun visie vaak wat weinig concreet.  Hopelijk werkt dit in ons voordeel doordat we een vrij ruime keuze hebben aan mogelijke verbeteringen, ik zou bijvoorbeeld graag “Te Reo” (Dé Taal) leren. Liever dan iets proces matigs. Maar goed dat gaan we zien.

Hunting course (door Thijs geschreven)
Ik volg op de maandagavond een jachtcursus. De cursus is vooral gericht op het survival in de wildernis en veiligheid. Bijvoorbeeld het leren rivieren, die hier en zeker op het zuidereiland tegengekomen worden, oversteken maar ook navigeren, positie bepalen met een kompas, kaartlezen en pogen het altijd veranderlijke weer te “lezen”. Ook first aid natuurlijk, voor zover ik daar behoefte aan heb. Maar ook:  hoe draag je een hert van 75Kg het bos uit, hoe vil je een dier en hoe houdt je het vlees goed als je een meerdaagse trip maakt? Natuurlijk ook wel over hoe je zuiver kan richten en schieten, over de vlucht van een kogel over een afstand maar daar is ook nog een dag op de schietbaan voor.
Over een paar weken ga ik twee weekenden achter elkaar de bossen in. Ik heb een hele dikke donzen slaapzak gekocht en wat andere benodigdheden. Ik heb (nog) geen geweer. Maar ik zal me bewapenen met een camera, dan kan ik hopelijk ook wat “schieten”. Voor een geweer  moet ik eerst nog een vergunning krijgen en een locker om hem veilig op te bergen.  Ik heb al wel een “diploma” gehaald waarmee ik een vergunning kan aanvragen. Maar ik ben nog niet verder gegaan dan dit. Eerst maar zien hoe deze cursus me bevalt. Als ik besluit toch een wapenvergunning te willen moet een officier van de politie nog twee mensen in mijn omgeving interviewen over mijn mentale stabiliteit.

Koor
In de lokale krant stond een advertentie voor een auditie van het toneelstuk over Anne Frank. Dit sprak me wel aan. Ik dacht dat het een leuke manier zou zijn om wat mensen te leren kennen. En ik heb als kind altijd met veel plezier geacteerd. Nou stond in de advertentie alleen de dag, maar geen plaats en geen tijd. Dus op goed geluk ben ik op die datum in de avond naar the little theatre gegaan. Er was een vrouw wat stoelen aan het klaar zetten. Een auditie was er niet en na een telefoontje kon ze me vertellen dat die auditie in een totaal ander dorpje was. De avond er na zou er wel een auditie zijn voor een ander toneelstuk. Ze vertelde dat zij alles aan het klaarzetten was voor het plaatselijke koor en vroeg of ze me kon overhalen om te blijven. Ik had toch niets anders gepland voor die avond dus besloot het maar te doen. Langzaam druppelde de ene 60-plusser na de andere binnen. Allemaal Pakeha’s (European New Zealanders). Dit zijn de mensen die ook met elkaar bridgen, golven en toneelspelen. Het was een gezellige rommelige groep, maar met veel humor. Ze vonden het ontzettend leuk dat ik er was en hoopte me toch echt de week erop gewoon weer te zien. Ik ben de avond erna naar de auditie gegaan. Dat was heel leuk (deels dezelfde mensen). Maar na het oefenschema te hebben gezien bleek dat ik niet alle dagen beschikbaar was. Bovendien zijn de uitvoeringen gepland in de week dat Lukas vakantie heeft en hebben wij dan plannen om weg te gaan. Dus, je voelt hem al aankomen, de week erop ben ik gewoon weer naar het koor gegaan. Het is ontzettend leuk ook al kan ik er niets van. Maar dat schijnt niemand erg te vinden. Ze vinden het al lang leuk dat ik kom. Er staan twee optredens gepland. Eentje op ANZAC day (a national day of remembrance in Australia and New Zealand that broadly commemorates all Australians and New Zealanders "who served and died in all wars, conflicts, and peacekeeping operations" and "the contribution and suffering of all those who have served”(wiki). Hiervoor zijn we alle volksliederen aan het leren. En dat zijn er nog al wat; van Engeland, van Australië en die van NZ. De vrouw naast me zei tegen mij toen we ze gingen zingen: “maak je geen zorgen, jij hebt dan toch dienst?!”.  Dus ik denk dat ik die uitvoering maar even skip. In mei staat de “echt” gepland. Ik ben benieuwd of ik me tegen die tijd goed genoeg vind om mee te doen. Ik heb er in ieder geval lol in en dat is toch het belangrijkste.

Eigen gemaakte…
En ja hoor ik heb weer wat nieuws uitgeprobeerd afgelopen week. Ik had opeens trek in kokosmakronen. Dus op het internet weer een recept opgezocht en ik heb nooit geweten dat het zo makkelijk te maken was. Binnen 1 dag waren ze allemaal op. Ik heb niet eens tijd gehad om er een fotootje van te maken…
Ook hebben we zelf jam gemaakt van de pruimen die we van de assistent hadden gekregen. Ook ontzettend lekker. Hier in de supermarkt kun je alleen niet kiezen uit verschillende soorten geleisuiker om te gebruiken. En 1 kilo suiker op 1 kilo fruit vind ik toch zo ontzettend veel. Dus ben ik weer op het internet gaan zoeken hoe ik minder suiker kon gebruiken om jam te maken. Kennelijk is er een stofje, pectine, dat er voor zorgt dat de jam dik wordt. Pectine zit onder andere in appels en citroen. Dus als je er wat appelstroop/sap of citroensap extra aan toevoegt hoef je minder geleisuiker te gebruiken. Weer wat geleerd. En de jam is ontzettend lekker!
Verder eten we ontzettend veel groente uit onze eigen tuin. Heerlijk! We delen ook ontzettend veel uit, omdat het zo veel is. Laatst werd ik in de supermarkt aangesproken op het feit dat ik wat groente en fruit aan het kopen was. De mevrouw zei: “je hebt toch een hele tuin vol…!”. Geen idee wie die vrouw was, maar kennelijk wist ze wel waar ik woon en hoe mijn moestuin er bij staat!

Schapen scheren
Vorige week vrijdag werd er hier een internationale schaapscherenwedstrijd gehouden. Het was in de gymzaal naast Lukas zijn school. Dus na schooltijd (Lukas was tijdens schooltijd al met zijn klas geweest) zijn we nog even gaan kijken. En het is echt ongelofelijk hoe snel ze schapen kunnen scheren. Ik weet niet zeker of de schapen het ook zo leuk vonden, maar ja dan ben je er wel weer snel van af. In de krant las ik vandaag dat New Zealand eindelijk weer eens een keer van Schotland had gewonnen. 

Camper
De camper begint nu echt mooi te worden. We werken er super hard aan om hem zo snel mogelijk af te krijgen. Het kost heel veel tijd en geld, maar we hebben er echt plezier in. Elk weekend wordt hij weer een stukje mooier. Het is zo leuk om te zien en merken dat Thijs en ik samen een goed team vormen. We vullen elkaar goed aan en samen komen we tot goede ideeën, plannen en uitvoering. Soms gaat het echter niet helemaal volgens plan. Thijs had een gevecht met een schroef die niet wilde. Dus hij dacht het gaatje in de bus nog eens even een beetje te vergroten met de schroef, zonder de bak die aan de auto vast moest er tussen. OEPS te diep….OEPS door de bus heen  naar de buitenkant….OEPS het raam geraakt…..KRAKKKKKK!!!!! Nu een week verder en 500euro is het weer gemaakt. EN scherven brengen geluk….
Maar veel mensen zijn hier erg onder de indruk van ons camper en onze kluscapaciteiten. Ze komen zo nu en dan even kijken hoe het er voor staat. Ze begrijpen niet dat een dokter ook nog eens een goede timmerman, elektricien en stoffeerder kan zijn. Ze blijven maar vragen: “en dit is de eerste keer dat je een camper maakt?”  Onze planning is dat we hem over een week of 5 af willen hebben. Dat betekend dat er echt flink door gewerkt moet worden omdat ook de komende weekenden met andere activiteiten zijn gevuld. Dus in de avonduren wordt er hier druk geschilderd gezaagd en nieuwe plannen gemaakt.
Ik heb weer een hoop filmpjes gemaakt van onze vorderingen die op YouTube staan. Als je zin hebt om ze te bekijken zijn hier de links. Ze duren tussen de 2-4 minuten per filmpje.
Dag 8: https://youtu.be/PHNkPUxKZ5k
Dag 9: https://youtu.be/T2eHe4gC9ag
Dag 10: https://youtu.be/B0nRDryK8gg
Dag 11: https://youtu.be/iduhd5RQzMI
Dag 12: https://youtu.be/daRFPfgiKo8
Dag 13: https://youtu.be/AlQGHXJfHjs
Dag 14: https://youtu.be/5Ka1FQdwnjQ

River Trail Turangi
Afgelopen weekend hebben we een mooie wandeling langs een rivier gemaakt in Turangi. Oude buren vanuit Leiden zijn in New Zealand op vakantie. Ze hadden wat spulletjes en KAAS voor ons meegenomen. Het was leuk om tijdens de wandeling met elkaar bij te praten. Leuk om hun ervaringen over New Zealand te horen. De kinderen vonden het ook heel leuk om een bekend gezicht te zien.

Bezoek
Afgelopen week hebben we de vliegtickets van onze eerste bezoekers geboekt. Tom, de broer van Thijs, had al aangegeven dat hij in April zou komen, maar heel verrassend komen ook de ouders van Thijs met Tom mee. Het plan was dat ze eigenlijk pas volgend jaar zouden komen. We kijken er erg naar uit om hen hier te ontvangen. De kinderen weten alleen dat Tom komt. Dat vinden ze al spannend genoeg. Elke dag vragen ze of Tom al komt. Lukas weet dat Tom een dan na zijn verjaardag komt, maar hij heeft al aangegeven dat hij die wel wilt overslaan of later vieren als Tom dan sneller kan komen… We houden de komst van Ida en Hans nog maar even als een verrassing. Ik ben erg benieuwd hoe ze hier op zullen reageren. Ik kan niet wachten tot ik de reactie hierop kan zien. Ida en Hans blijven 6 weken dus genoeg tijd om van elkaar en dit land te genieten.

Zo nu zijn jullie weer bij. Volgende keer meer over mijn eerste werkervaringen, Thijs zijn jachtweekenden en misschien foto’s van een camper die (nagenoeg) klaar is.