Hoogte en dieptepunten

Het is vandaag weer mooi weer in Taumarunui (+20 graden en een lekker zonnetje). Al weken staat op mijn lijstje dat ik weer eens wat van ons moet laten horen. Dus ik heb de computer naar buiten genomen en zit heerlijk in het namiddag-zonnetje op mijn computer mijn volgende blog te typen.
Het is al weer een hele tijd geleden dat wij wat van ons hebben laten horen. Een vriendin van mij, die ik vorige week even aan de telefoon had, zei dat dat een goed teken is! En dat klopt op zich wel. We hebben het druk gehad met bijna alleen maar leuke dingen. In deze blog probeer ik jullie weer een idee te geven van ons leven hier en wat we allemaal beleeft hebben, zodat jullie weer op de hoogte zijn. (Sommige van jullie beginnen ongeduldig te worden :D )
Dus bij deze weer een update vanaf de andere kant van de wereld. Bedankt voor jullie lieve pakketjes, kaartjes, tekeningen, app berichten, uitgebreide emails en telefoontjes! We vinden het ook ontzettend leuk om te horen hoe het met jullie gaat.

Werk Mirte
In mijn laatste blog had ik beloofd dat ik in deze blog zou schrijven over mijn eerste werk ervaringen hier in NZ.
Ruim een maand geleden ben ik naar Wellington gegaan voor een oriëntatie cursus. Dit was een cursus voor buitenlandse huisartsen. We werden in drie dagen een beetje wegwijs gemaakt met het NZ systeem. We waren in totaal met 7 artsen uit 5 verschillende landen. Het was een ontzettend gezellige gemixte groep en de cursus was over het algemeen zeer nuttig. Ik heb me in ieder geval enorm vermaakt. Overdag een beetje naar allemaal verschillende mensen luisteren en ’s avonds gezellig uit eten met de andere huisartsen.
Het waren wel spannende dagen gezien mijn registratie nog steeds niet helemaal rond was. Het plan was dat ik langs het hoofdkantoor van de overheidsorganisatie zou gaan om de laatste dingen te regelen, onder andere de betaling. Maar ze wilde mijn niet eens ontvangen omdat mijn diploma’s nog niet geverifieerd waren. Dit was niet mijn schuld, maar dat maakte hun niet uit. Ik moest maar aan het einde van de week terug komen. (5,5u heen en 5,5 uur terug rijden). Nou daar nam ik natuurlijk geen genoegen mee. Dus nadat ik geluld had als Brugman had ik het voor elkaar dat ze met toch wilde ontmoeten. Ik moest een krabbeltje zetten en betalen. Verder hadden ze geen documenten meer van mij nodig. MAAR helaas de eerst volgende dag, toen ik alweer thuis was in Taumarunui, werd ik gebeld of ik toch nog even een document per koerier wilden sturen… 
De week na mijn introductie cursus begon ik met werken in de huisartsenpraktijk (dezelfde praktijk waar ook Thijs werkt). De eerste 2 weken heb ik vooral meegelopen met andere huisartsen. Dit was ontzettend leerzaam. Het computersysteem is vrij onoverzichtelijk, maar ook de werkzaamheden zijn hier toch wel heel anders. Je moet heel veel administratieve dingen hier doen. En voor alle handelingen zijn weer verschillende methodes om dat te doen. Ook de taal en manier van communiceren is natuurlijk nieuw voor mij. Na twee weken was het plan dat ik zelfstandig patiënten zou gaan zien, maar helaas was mijn registratie nog steeds niet rond. Mijn werkgever werd nu een beetje boos. Niet op mij maar op de organisatie die alles voor mij en hun zou regelen. Nadat Thijs een zeer boze mail (uit mijn naam) had gestuurd was het opeens binnen 2 dagen geregeld. Ik had opeens onverwachts nog 2 dagen vrij. Ik had besloten er maar enorm van te gaan genieten;ben gaan hardlopen gevolgd door een online yogales, maar toe liep het helaas toch anders dan gepland. Later hierover meer.  
Nu ben ik sinds 4 weken eindelijk dan toch echt aan het werk. Het is ingewikkeld, maar ik heb het wel enorm naar mijn zin op mijn werk. Iedereen is vriendelijk en aan elke dag komt toch weer een einde. Ik moet mezelf gewoon de tijd geven om er helemaal in te komen. Wel een grote handicap is dat het computersysteem er bijna dagelijks uit ligt. De ene dag is het maar 5 minuten, maar er zijn ook dagen geweest dat het 2 uur zo was. Je kunt dan helemaal niets meer doen. Patiënten willen bijvoorbeeld een herhaling op hun medicatie maar hebben geen idee wat ze gebruiken, laat staan de dosering. Of ze komen voor een andere klacht waarvoor ze medicatie willen, maar gezien je niet kunt kijken of er een interactie is met hun huidige medicatie of dat hun nierfunctie wel goed genoeg is om de medicatie te verdagen kom je dan ook niet veel verder. Lastig is dat je niet kunt vragen om de volgende dag terug te komen. Patiënten betalen per keer dat ze komen en er zijn voor de volgende dag een plekken meer vrij om patiënten te zien…. Nieuw Zeeland ziet zichzelf als een westers land, maar de gezondheidszorg voldoet zeker niet aan de eisen die wij er in Nederland aan zouden stellen.  

Tamariki day
Ondertussen zijn er nog een heleboel andere dingen gebeurd. We hebben Tamariki day (dag van de kinderen) gevierd. Er waren wat verschillende activiteiten in town. De kinderen kregen vooral heel veel snoep, ijsjes en bellenblaas.

Knutsel middag pre school
Pre school organiseerde een middag waarop je met je kinderen kon gaan knutselen. Ze hadden allemaal verschillende tafels met knutselspullen neergezet. Ik was er heen gegaan om met David en Linde wat leuks te maken. Het was heel gezellig en David had erg zijn best gedaan op meerdere knutselprojecten. Linde zat vooral zelf erg onder de verf en verkoos uiteindelijk een boekje in een knus hoekje boven het knutselen

Jurgen, Gyonggi and Mirin
Vrienden van vrienden van ons (Hannah en Chris) waren de afgelopen 2 maanden hier in Nieuw Zeeland aan het rondreizen als deel van hun Wereldreis. Ze kwamen gezellig ook een weekend bij ons langs. Ze hebben een dochtertje van bijna 1 jaar en de kinderen vonden het heel gezellig om met elkaar te spelen. Wij vonden het ook heel erg leuk om met z’n alle tijd door te brengen. Ze konden heerlijk koken en we hebben erg gezellige avonden gehad met elkaar. Zij gingen naar een paar dagen weer verder reizen, maar we hadden afgesproken om het paasweekend samen ergens te gaan kamperen. Voor het eerst met onze campervan weg….jeeeh.
In het paasweekend was het hier nog super mooi weer. We zijn naar de oostkust gegaan, Ohope, en hebben daar 2 nachten op een camping aan het strand gestaan. Eerste nachtje in onze eigen gebouwde camper. De camper was nog niet helemaal af, maar we konden er wel in slapen met z’n allen. Linde gooide alleen roet in het eten, want zij was toch echt niet van plan om op het voor haar gemaakte bed te gaan slapen. Ze was met geen mogelijkheid over te halen. Maar gelukkig hadden we een tent gekregen van Annie en Bernard en daar hebben Thijs en David in geslapen, zodat Linde met mij in een bed kon liggen. Lukas was helemaal tevreden met zijn bedje. We hadden al een plan om een nieuw bed te maken. Vorige week hebben we voor haar een nieuw bedje gemaakt. Afgelopen week hebben we deze uitgetest en ze vindt het helemaal fantastisch. Een eigen plekje met een eigen slaapzak….een echt prinsesje.
We hebben enorm genoten van onze mini paasvakantie. We hebben heerlijk gezwommen in de zee en over het strand gewandeld. De laatste nacht hebben we in Dunham’s point reserve op een DOC camping gestaan, wat inhoud dat er niets meer is dan een long drop toilet. Maar we hadden alles bij ons en stonden in de middle of nowhere. Dat was ook echt ontzettend gaaf. Al met al was het ontzettend gezellig met Jurgen, Gyonggi en Mirin en was het jammer dat we weer afscheid van elkaar moesten nemen.

Hunting weekend Thijs (door Thijs geschreven)
Het is alweer enige tijd geleden toen ik de hunts-course afsloot met een lang weekend weg met de groep leerlingen en begeleiding. We zouden kamperen ergens op het land van een veehouder. Zijn land grenst aan een DOC (department of conservation) woud waar herten ook wel eens gezien werden. Met name waren er echter veel geiten die vanuit dit bos naar zijn weides migreren, waar hij schapen en runderen hield.
Er leven in Nieuw Zeeland veel dieren die ooit uitgezet of ontsnapt zijn en in deze wouden/weides leven. Zij komen oorspronkelijk hier niet voor en worden over het algemeen gezien als een plaag, met name als ze de onderste lagen van de bossen kaalvreten en op deze manier de groei/ herstel van een woud aantasten. Op deze dieren mag worden gejaagd in DOC land en vaak ook van de boer indien je op zijn/haar land zit.
De bewuste veehouder wilde met name graag dat we de geiten van zijn land zouden schieten. De beesten/karkassen mochten we gewoonweg laten liggen. Meestal vraagt hij eens in het jaar/ twee jaar een groep jagers langs te komen en betaald hij hen om een weekend lang de beesten af te schieten. Nu was zijn hoop dat wij die taak zouden overnemen dit jaar.
Helaas voor hem had de docent van de cursus andere plannen. De vrijdag dat we aankwamen zijn we naar de hoogste top gelopen van het land van de boer. We hebben daar zijn land over de 5 cursisten verdeeld zodat we niet in elkaars weg zouden lopen en zijn na het rondkijken naar mogelijke goede plekken om te jagen terug gegaan naar het “kamp” om tenten op te zetten en eten te maken.
De volgende dag zijn we vroeg vertrokken. We werden geacht ten minste een dier mee te nemen aan het eind van de dag om deze uit te hangen over de nacht en de volgende dag te villen om dit ook te leren. Dit zou waarschijnlijk een geit worden. Herten wilde de veehouder graag alleen laten om de populatie wat te laten groeien in zijn omgeving. Een tweede dier mocht eventueel in het veld al worden gevild en dan konden de beste stukken mee genomen worden voor in de vriezer. Een derde dier mocht worden geschoten als er een groot gewei op stond, en je dacht dat dit wel aardig zou staan in.....
Ieder kreeg tien kogels mee gezamenlijk met je begeleider. In totaal waren er dus 5 paren. We wensten ieder succes en samen met Ron, mijn begeleider, stapte ik de modder in en de rivier door naar de plek waar we dachten wat er wel wat te zien zou zijn.
Het plan was om langs te rivier een stukje stroomopwaarts te gaan  richting het noorden in de ochtend en dan tegen een bergrug welke “ons” dal scheidde van dat van een ander paar omhoog te lopen in westerlijke richting zodat de dieren in “ons” dal  ons niet konden ruiken omdat de wind vanuit het zuiden kwam en tegen de rug ophoog werd geduwd. (dat deze dan wel het andere dal in werd geblazen was natuurlijk niet ons probleem. Een bijkomend voordeel was dat we de dieren dan van bovenaf konden benaderen en van een hoog punt konden schieten. De meeste dieren zijn minder bewust/ alert op bewegingen boven hen en zijn met name waakzaam vanaf beneden. Ook was het een waarschijnlijke plek om dieren tegen te komen omdat de een open grasveldje/ weide lag met flink wat begroeiing er omheen welke op het noorden lag. Dit is van belang omdat we hier op het zuidelijk halfrond liefst een tuin op het noorden hebben ipv het zuiden. De zon warm het dan lekker op en dan kunnen de dieren hier in de warmte wat grazen. 
Toen we de stroom verlieten na ongeveer een halve kilometer lopen en omhoog begonnen te lopen zagen we na 30-40 meter gelijk al een grote groep van 25-20 geiten. Helaas waren deze in het dal van de ander ten noorden van ons. Het was nog aardig koud en ze stonden samengepakt onder een ver overhangende rots.
Vol goede moed stapten we daarna echter verder en het duurde niet lang voor we wat dieren in de struiken hoorden kauwen. Dit waren vermoedelijk geiten maar we kregen ze niet in het zicht. Doorlopend naar de open plek zagen we inderdaad een klein groepje. Toen we voorzichtig onder de top van de bergrug naar hen toe kropen zagen we echter een witte geit boven een rots liggen op ongeveer 100mtr afstand. Het was een vrouwtje dus dat zou prima zijn om mee te nemen voor het vlees en relatief dicht bij het kamp dus besloten we het erop te wagen.
Ik heb zelf geen wapen(vergunning) maar met begeleider mag je wel een wapen hanteren en we hebben een dag lang op een range met jachtgeweren geschoten. Ik voelde me dus redelijk goed voorbereid, hoewel ik nog nooit met het wapen van Ron had geschoten. Een Browning X-bolt, geloof ik.
Ron had de verrekijker op de geit die kalm lag te kauwen en ik richtte het vizier. Ik wilde het juist achter het hoofd in de nek raken. Ik dacht dat dit wel kon op de relatief korte afstand en de ruime hoeveelheid tijd die we konden nemen om een schot te plaatsen. Liggend op mijn buik kon ik bij iedere uitademing het kruis precies op de plek zien landen. We lagen min of meer op gelijke hoogte.
Na mijn eerste schot schoot het dier van de rots en rende snel het struikgewas in. MIS.
Ik snapte er he-le-maal niets van en zwoer al bijna nooit een browning te kopen toen Ron me vroeg waar ik gemikt had. Vlot kwamen we er achter dat hij zijn vizier op 200mtr had ingesteld in plaats van honderd. Dit betekende dat de kogel op 100mtr ongeveer 3-4 cm hoger vloog en dus juist over zijn nek moet hebben gevlogen.
Een beetje hectisch werd het wel in de omgeving door het schot. Een groepje dieren begon onder ons te bewegen en liep weg van ons richting het zuiden. Ze moesten echter een kleine open plek over en zouden daarna achter een heuveltje verdwijnen.
Na ons te hebben verplaatst naar een betere plek legde ik wederom aan. Een relatief jonge volledig zwarte geit van ongeveer een jaar oud liep in de rij. Ik fluisterde aan Ron dat ik de zwarte wilde neerschieten. Hij nam de kijker over en gaf het geweer aan.
Minder rustig nu omdat ze bewogen en omdat ze in 10-20 sec achter de heuvel zouden verdwijnen legde ik aan (lager nu)  en schoot ik. Het geitje viel juist achter een pol gras zodat ik enkel de pootjes nog kon zien. Stuipend. Ik vroeg Ron of hij kon zien of ik nogmaals zou moeten schieten.
Je mikt op een punt achter de voorpoten onder de rug waar hart longen en grote vaten liggen. Bij een slecht schot kun je ze in de buik raken en kan het lang duren voor een beest dood is. Dan is het beter een tweede schot te lossen dan er eerst heen te lopen en dan dichterbij te schieten.
Ron vertelde me dat ik zeker nog eens moest schieten omdat het beest nog op zijn poten stond. Ik was zo verrast dat ik de pootjes weer even moest zoeken in de kijker. Die waren omhoog gelukkig, en bewogen ook niet meer. Ron bleek een ander zwart geitje in de gaten te houden, ongeveer 5 meter verder. Wij moesten nog even werken aan de communicatie in elk geval.
Het beest was in de flank geraakt, kogel was door beide longen en de aorta gegaan en naar buiten gekomen aan de andere kant. Mooi schot. Beide schouders waren nog heel, en de buik en darmen (met bacteriën) waren niet geraakt.
Om het beest af te koelen hebben we het met de kop heuvelaf gelegd en uit laten bloeden, daarna het strottenhoofd en de slokdarm los gesneden, het diafragma los gemaakt en de darmen en rectum los gesneden en uit gehaald. Met een twijg tussen de ribben hebben we het in de schaduw in de wind gehangen.
Tijdens het villen hoorden we verschillende schoten in de omgeving, ook de rest had de dieren gevonden blijkbaar. We besloten terug naar de bergrug te klimmen en verder omhoog te lopen en op zoek te gaan naar een geit met grote horens, gezien ik dit voor nu wel voldoende vlees voor thuis vond voor de vriezer.
Na ongeveer een half uur lopen zagen we dertig tot veertig geiten door de druk van de andere jagers terug naar de groep trekken welke we eerder op de dag hadden gezien, dichter bij het DOC bos. Deze groep liep echter op een helling in het dal wat door ons niet bejaagd zou worden. Onze kansen verkijkend op deze groep en overdenkend of we maar terug moesten keren hoorde ik plots een gesnuif in onze rug. Vrij dichtbij. Dit bleek een zeer oude geit te zijn die blijkbaar ook verrast was op ons te stuiten, hij draaide zich om en rende terug naar de top.  Gezien hij boven ons aan de horizon stond wilden we niet schieten (als je mist weet je niet waar je kogel eindigt) en besloten we maar te volgen buiten zijn zicht door ongeveer 5 meter onder de bergkam te lopen. Bovenaan kropen we door het gras naar de andere kant en daar stond hij nog met drie andere mannetjes om hem heen, de geur was niet te missen. Op 50 meter, liggend en met veel tijd was dit een makkelijk schot.
afstand tussen de punten van de horens was ruim 60 cm. Voor een geit heel aardig. Dit hoofd hebben we eraf gesneden en mee genomen.
De terugweg was zwaar na het eerder geschoten dier uit de boom te hebben gehaald. Met een riem door de pezen van de poten konden we hem over mijn schouders dragen met het lijf onder mijn backpack.
De volgende dag hebben we de dieren gevild en het vlees eruit gesneden. Goed om te leren.
Al het vlees heb ik van het bot van de kop gesneden en de kop ligt in de achtertuin. Over twee maanden graaf ik deze op. Met een goede ijzerzaag kan ik denk ik het schedeldak en de horens wel fraai los halen en op een houten schildje plaatsten voor aan de wand.

David
Op de dag dat ik voor het eerst eindelijk zelfstandig zou gaan werken, maar dat niet mocht omdat mijn registratie niet rond was, kreeg ik tussen de middag een telefoontje: David was gevallen op pre school en had pijn aan zijn arm. Ze wilden het nog even aankijken of hij weer ging spelen. Ik zei dat ik vrij was en dat ik wel even langs zou komen. Voordat ik naar hem toe ging had ik de huisarts al gebeld om te vragen of ik langs kon komen met hem, ik had er geen goed gevoel over. De verpleegkundige had wel tijd om hem te zien. Toen ik David op Pre school zag wist ik vrij zeker dat hij zijn arm had gebroken. Hij zat stil op de bank en hield met zijn rechterhand zijn linkerarm vast. Dus wij naar de verpleegkundige. David beantwoorden braaf alle vragen in het Engels en voerde alle opdrachten uit, pijn of geen pijn. Ik dacht nog: “doe het nou niet te goed want ik wil sowieso een rongen foto laten maken”. Maar gelukkig bleef de twijfel bij de verpleegkundige ook bestaan en we kregen een verwijzing voor een foto in het ziekenhuis. Daar werd hij weer gezien door een verpleegkundige en begon het hele riedeltje weer opnieuw. Uiteindelijk werd er toch een foto gemaakt…GEBROKEN! Hij kreeg wat gas en toen werd er gips om zijn linker onderarm gedaan. Tot en met dat moment was David er redelijk oké onder, maar nadat het gips er om zat (en hij het gas had gehad) raakte hij echt in paniek. Opeens leek hij te realiseren dat er iets ergs was gebeurd en dat hij voorlopig niet veel met zijn li arm zou kunnen doen. Hij bleef maar huilend vragen of ik het gips er niet af kon halen: “ik wil het echt niet, het moet er echt nu af, haal het eraf”. Zelfs een ijsje deed geen wonderen meer. De eerste 2 dagen heeft hij het voor iedereen verstopt gehouden en droeg hij een vest met lange mouwen. Hij speelde wel gewoon. Hij heeft zelfs met broodzakken en elastiekjes gewoon in de zee “gezwommen”. Pijn had hij er niet echt meer aan. Na een week moesten we terug voor controle. Ik ging hem in mijn lunchpauze ophalen bij pre school en was van plan hem na de afspraak weer terug te brengen, maar dat liep allemaal anders. Ik zag al direct toen de foto gemaakt was dat de breuk niet goed stond. In Taumarunui konden ze hem niet verder helpen dus we moesten die dag nog naar Hamilton (2 uur rijden) om de volgende ochtend als eerst aan de beurt te zijn. Zijn arm moest opnieuw gebroken worden en weer gezet en evt geopereerd. Het was allemaal even heel hectisch gezien Thijs net op weg naar Auckland (4 uur rijden) was om zijn ouders en broer van het vliegveld te halen. Lukas was nog op school en after school care en Linde op pre school. Gelukkig wilde Annie (de vrouw van de Nederlands huisarts) de kinderen ophalen, voor ze koken en ze mochten bij hun logeren. David was er onder de indruk. Niet zo zeer dat er iets stond te gebeuren, maar dat hij met mij in het ziekenhuis moest slapen. Rond half 7 ‘s avonds waren we in het ziekenhuis en toen begon het wachten. Eerst naar de eerste hulp… Toen naar de kinder-eerste hulp... Inschrijven en weer wachten… Naar de verpleegkundige voor de 2e keer werden alle gegevens op papier genoteerd…Toen wachten op de dokter die mij een consent formulier moest laten teken… Tegen half 11 mochten we eindelijk naar de afdeling om te gaan slapen. Gelukkig kwamen Thijs, Ida en Hans en Tom langs Hamilton op de terugweg om David een kus te geven.
Donderdag ochtend was hij als eerste aan de beurt. Na nogmaals 3x te hebben verteld dat hij niet bekend was met allergieën en verder gezond ging hij onder narcose. Hij deed het super. Ik mocht er niet bij blijven, maar gelukkig was mijn broertje nog wakker en was er wifi in het ziekenhuis, dus heb ik met hem een uur gebeld. Na ruim een uur werd hij weer wakker. Hij had geen pijn en ze hadden hem niet hoeven te opereren. Hij had nu gips tot aan zijn oksel. Hij was ontzettend misselijk van de narcose en heeft de hele ochtend, zelfs nog in de auto op de terug weg, overgegeven. Maar ik was blij dat ze ons toch naar huis lieten gaan. Terug in Taumarunui waren Opa, Oma en Ome Tom er. 2,5 week geleden moest ik weer met hem naar het ziekenhuis in Hamilton. De breuk staat nog steeds niet helemaal mooi, maar de verwachting is dat met de jaren de stand goed komt doordat hij nog aan het groeien is. Het is wonderbaarlijk hoe hij met zijn arm omgaat. Hij laat zich niet hinderen en doet alles ermee. Deze week wordt het bovenarms gips vervangen voor alleen een onderarms gips en dan nog een paar weekjes voordat dat er weer af mag. Hopelijk heeft hij dan ook weer voldoende vertrouwen in zijn arm om lekker David te zijn.

Koor
Ik ga nog steeds wekelijks maar het koor op woensdagavond. Ik vermaak me er altijd prima. Niet te serieus en ontzettend gezellig. Er wordt onwijs veel gelachen en grappen gemaakt. Wel gek is dat ik al meerdere mensen uit mijn koor als patiënt ook ben tegen gekomen. Ik leg ze altijd uit dat ze voor een andere arts mogen kiezen, maar nadat ze hun schaamte hebben overwonnen vinden ze het toch wel heel prettig dat ik hun arts ben. Dus dat is ook een mooi compliment.
2 weken geleden had ik de moeder van Thijs meegenomen. Ze vond het ontzettend leuk om mee te zingen en werd ook direct in de groep opgenomen. Erg leuk om dat zo te zien en te merken.
Vorige week was het ANZAC day (dan worden alle NZ en Australische soldaten herdacht, vooral uit de 1e wereldoorlog). Als koor moesten wij de volksliederen van Engeland, Nieuw Zeeland en Australië zingen. Ik was van plan eigenlijk niet te gaan, maar de dirigent belde mij 4 dagen van te voren op (ik was door vakantie niet bij de laatste repetitie geweest) dat ik meer dan welkom was en hoe laat ik dan waar moest zijn. Dus had ik besloten toch maar mee te doen…niet dat ik alle liederen kende en al zeker niet de altpartij… Maar het was wel leuk. Thijs, zijn ouders en de kinderen waren komen luisteren.

Lukas verjaardag
De dag dat ik met David terug kwam uit het ziekenhuis zouden we Lukas zijn verjaardag vieren. Oma Ida, Opa Hans en Tom waren net aangekomen en we hadden besloten dat het voor Lukas, ondanks de situatie rondom David, toch wel heel leuk was om alles door te laten gaan. We hadden wat buren en vrienden uitgenodigd en die waren ook allemaal gekomen. Annie had een enorme pan pompoensoep (van pompoenen uit onze tuin) gemaakt. De kinderen werden natuurlijk ontzettend verwend met allemaal cadeautjes. Hans en Ida hadden ook allemaal cadeautjes van mijn ouders en Thijs zijn zussen uit Nederland mee genomen. Lukas voelde zich echt jarig en nadat de kinderen in bed lagen hadden wij het ook nog even ontzettend gezellig met onze vrienden en familie.

Tagarakau en the Forgotten World Highway
Het eerste weekend dat Thijs zijn familie hier was zijn we naar een camping gegaan ruim een uur van onze huis vandaan. De route er heen was alleen al de moeite waard. Een Forgotten Highway die vanuit Taumarunui begint en naar Stratford gaat. Na 20 minuten gaat het over in een gravel road. De bordjes langs de weg zeggen dat je 100km/u mag, maar veel meer dan 40 km/u zit er erg niet in. De weg ligt midden door een National Park.
De camping lang in the middle of nowhere, wat hier natuurlijk niet zo ongebruikelijk is. In 1920 was het dorpje, Tagarakau, een bruisende stad met op zijn top een populatie van meer dan 1200 mensen. Er werd hier een spoorlijn gebouwd wat veel werkgelegenheid gaf. Maar na 1937 toen de spoorlijn af was, was er geen werk meer voor de mensen en stroomde de stad leeg. Nu zijn er nog 10 huizen en een camping. De spoorlijn wordt sinds eind vorige eeuw niet meer door de trein gebruikt. Nadat er voor de derde keer een goederen trein ontspoort was werd er besloten dat renovatie te duur was. Nu wordt het spoor gebruikt door gemotoriseerde golfkarretjes waarmee je het adembenemend gebied kunt verkennen.
Wij zijn gewoon lekker over het spoor gaan lopen en door een paar honderd meter lange tunnel gelopen.
Ook was er een prachtige fossil valley. Dit plekje is te mooi om over te schrijven. Hieronder vind je daarom wat foto’s om een idee te krijgen.

Rotorua coromandel aukland
Het tweede weekend hadden we na het weekend een paar dagen vrijgenomen omdat ook Lukas schoolvakantie had. We begonnen in Rotorua, een stadje in een gebied waar veel geothermische activiteit van vulkanische oorsprong is. Het rook er heerlijk naar zwavel :D. We hadden een camping uitgezocht die aan het meer lag. Op het strandje kon je je ingraven in het zand. Op verschillende plekken was dit zand zo warm dat je er niet eens in kon zitten. Wel een hele leuke ervaring.
We zijn naar Wai-O-Tapu (Maori voor heilige wateren), een prachtig park, geweest. Hier was een geiser, mud pools en andere erg bijzondere, door de vulkaan beïnvloeden, natuurverschijnselen te zien. Ook hiervoor geldt dat de foto’s meer zeggen dan woorden.

        
Na 2 dagen Rotorua zijn we doorgereden naar Coromandel. Daar hebben we een wandeling naar een Cathedral Cove gemaakt.

De volgende dag zijn we naar Hot Water Beach geweest. Dit was echt heel speciaal. Het weer was niet om over naar huis te schrijven (en toch doe ik het ;)). Het regende en was de temperatuur was maar rond de 20 graden. Het strand is bekend om zijn warmte bronnen. Thijs, Tom en Lukas waren zo dapper om de regen te trotseren en een gat te graven op het strand. Het idee is dat je bij laag water een mooi plekje aan de rand van de zee uitzoekt. Een plekje dat dicht genoeg bij de zee is zodat er af en toe zeewater in je kuil stroomt, maar ook een plekje waar net een warmtebron zit. Wij waren zeker niet de eerste op het strand en ik was verbaasd door het grote aantal mensen die met z’n alle op een kluitje kuilen aan het graven waren. Maar Thijs had natuurlijk gelezen in de reisgidsen wat het beste plekje zou moeten zijn. Dus terwijl het nog eb werd begon hij voor iedereen aan de waterkant een kuil te graven daar waar precies een warmte bron zat. Na een half uur schuilen voor de regen onder een grote rotswand had ik besloten om de regen te trotseren. Samen met David en Linde gingen we in het door Thijs en Tom gemaakte badje zitten. En het was zo lekker warm, op sommige punten zelfs heet, dat het helemaal niet meer uitmaakte dat het regende. Alle mensen die hoger op het strand zaten moesten zo nu en dan een emmertje met zee water vullen om hun badje af te laten koelen. Bij ons stroomde zo nu en dan een golf zeewater naar binnen wat voor verkoeling zorgde. Samen met Hans en Ida hebben we hier uren gezeten.
Thijs en Tom hadden een nieuw project gevonden: mosselen van een in zee staande rotswand plukken voor het avondeten. Het weer was inmiddels helemaal opgeklaard en met de zon kwamen er zeven dolfijnen in de baai zwemmen. Dit was zo gaaf dat ik het toch ook niet kon laten om de zee in te gaan, die overigens van een prima temperatuur was. En ja hoor het lukte mij om midden tussen de dolfijnen te zwemmen, 2 keer! De tweede keer was nog bijzonderder. Thijs stond in zijn eentje (op mij na) honderd meter van de dolfijnen vandaan met twee mossels onder water in de zee te kloppen. En ja hoor, de zeehonden kwamen op het geluid af. En opeens waren wij omringd door niemand anders dan 7 dolfijnen. Ze zwommen onder en langs ons. Dit was zo’n moment dat je waarschijnlijk nooit meer in je leven gaat meemaken.
Na twee dagen zijn we weer doorgereden naar net boven Auckland, Sullivans Bay. Een camping waar alleen toiletten waren, maar die op een ontzetten mooie plek aan de oostkust lag. Tom en Thijs zijn vanuit daar bij Goat Island gaan duiken. Hans, Ida, de kinderen en ik hebben een prachtige wandeling over het strand gemaakt. Na deze vakantie was het tijd om Tom weer het vliegveld in Auckland achter te laten. Hans en Ida zijn nog gebleven.
We hebben een ontzettende leuke tijd met z’n alle gehad. Veel gewandeld en de dag bijna dagelijks met een wijntje en een potje klaverjassen afgesloten

Whanganui
Na ANZAC day hadden Thijs en ik nog 2 dagen vrij. We zijn met Hans, Ida en de kinderen naar Whanganui, een plaats aan de kust gegaan. De tocht er heen was ontzettend mooi. Het was zo helder dat je heel duidelijk de sneeuw op Mount Ruapehu kon zien liggen en alle mooie verschillende kleuren groen/geel/rood die de herfst met zich mee brengt. We hebben op een toren, die al op een heuvel van de stad gebouwd is, taart gegeten voor Thijs zijn verjaardag. We zijn naar een glasblazer geweest en hebben heerlijk door de stad geslenterd. Ook hebben we ons vermaakt in een ontzettend leuke speeltuin die op het strand lag naast de camping. Ik zal wat filmpjes online zetten.
Na 3,5 week hebben we afscheid genomen van Hans en Ida. Zij zijn nu nog 2 weken met onze camper op pad. We zullen hun weer aan het einde van hun vakantie zien en dan definitief afscheid nemen.

Camper
Al met al hebben we de afgelopen maand ontzettend veel plezier van onze camper gehad. Hij is nog steeds niet helemaal af, maar we hebben nu bijna alles in huis om de laatste dingen te installeren en af te maken. Het was een ontzettend groot en duur project, maar hopelijk kunnen we er nog heel vaak mee op vakantie/weekendjes weg en nog heel veel plezier aan beleven.

Kinderen
De kinderen doen het ontzettend goed. Linde en David genieten enorm van pre school. Ook nu ze hele dagen gaan. Dagelijks, ook in het weekend, is het eerste wat David vraagt als hij wakker wordt: “mag ik vandaag naar pre school” en Linde vraagt het niet eens die pakt gewoon haar “backpack“ en gaat bij de deur staan en zegt: “ik ga naar pre school”. Zowel David als Linde beginnen steeds meer Engels te spreken. Je ziet dat ze nu beter beginnen te snappen tegen wie ze Nederlands of Engels moeten spreken. Ze schakelen ook veel makkelijker nu. Linde haar Nederlands is ook weer met sprongen aan het vooruit gaan. Zeker nu we thuis ook weer meer Nederlands hebben gesproken. Ze verbeterd zich zelf als ze een werkwoord  in de verleden tijd fout zegt.
Lukas heeft het naar zijn zin op school. Hij moet veel leren (lezen, schrijven, rekenen), maar je merkt ook echt dat hij vooruit gaat. Hij kan veel simpele rekensommen opeens oplossen en woorden uit de krant opeens lezen. Ook zijn Engels is om jaloers op te worden.
De kinderen waren heel verbaasd dat Opa en Oma er opeens waren. Ze hebben genoten van hun aanwezigheid. Het was zo vertrouwd, alsof de kinderen ze gisteren nog hadden gezien. Erg leuk om te merken dat er gelukkig in een half jaar tijd niet veel veranderd is.

Huis in Leiden
We hebben de afgelopen tijd wat nare berichten van Ymere, onze woningbouworganisatie, ontvangen. Er gaat een student verhuizen en daarom wilde wij nieuwe contact gegevens van een andere huisbewaarder doorgegeven. Ymere begreep niet hoe het zat en dacht dat wij winst op ons huis aan het maken waren door het door studenten te laten bewonen. Dit is tegen de regels en afdeling fraude heeft zich er over gebogen. Ze hebben ons hier niet van op de hoogte gesteld. Opeens kregen wij een mail dat we nog 3 dagen hadden om bewijs aan te leveren dat we geen winst maakte en dan zouden ze beslissen of ze de huur direct op per 1 juni zouden opzeggen. Uiteindelijk hebben wij ze natuurlijk kunnen laten zien dat we geen winst maken en dat we exact het bedrag van de studenten krijgen dat wij eerder ook al aan Ymere hadden doorgegeven. Wij zijn altijd open geweest dat we meerdere personen in ons huis zouden laten wonen. Er staat ook nergens dat dit tegen de regels is. De studenten hebben tot nu toe nooit overlast gegeven, dus wij begrijpen echt niet waar Ymere moeilijk over doet. Ze hebben ons laten weten dat het nu tot november goed is dat het huis in bewaring is, maar willen het contract niet nog voor een jaar verlengen. Dat was natuurlijk wel ons plan. We zijn nog steeds met hun in contact om te kijken hoe we dit zouden kunnen oplossen. Hopelijk ziet ook Ymere in dat wij niet uit zijn op geld, maar gewoon een legale manier hebben gevonden om ons huurhuis aan te kunnen houden voor de tijd dat wij in het buitenland zitten. Spannend hoe het af loopt.

Een blikje werpen in de toekomst
Waarschijnlijk gaan wij binnen een maand verhuizen naar een ander huis. Een huis met een houtkachel en iets meer ruimte. Bovendien een wat gezelliger ingericht huis. Het is het huis waar de andere Nederlandse arts nu nog woont. Hij gaat met zijn vrouw Annie over 3 weken naar huis. Wij kijken er erg naar uit om daar te gaan wonen. We hebben daar wat meer privacy en nu de winter voor de deur staat is het ook wel fijn om een kachel te hebben
Ik wil binnenkort met mijn werkgever om de tafel om te bespreken dat ik 3 dagen wil gaan werken. Als zij mij niet de uren geven zullen we aangeven dat Thijs minder wil gaan werken. Ik vind 2,5 dag net niets.

Dank voor het lezen van deze ontzettend lange en uitgebreide blog. Ik hoop dat jullie het leuk en interessant vinden. We vinden het ook heel leuk om jullie te spreken, appen en mailen, dus laat vooral wat van je horen.

Liefs Mirte (Thijs en Kinderen)