Driemaal is scheepsrecht

Hallo allemaal,

Goed nieuws: afgelopen weekend heb ik mijn resultaten van mijn Engelse test gekregen en ik ben geslaagd. Ze hebben me nog wel even weten in spanning te houden. Ik dacht dat ik ze op vrijdagmiddag vanaf 17u op het internet kon opzoeken, MAAR 5pm was Australian Standard Eastern time. Wat betekende dat ik het pas om 8pm (20u) kon opzoeken. Ik had met Thijs afgesproken dat hij het op zijn werk zou uitzoeken, dus toen Thijs uit zijn werk kwam keek ik hem hoopvol aan…..maar geen uitslag. Dan maar wachten tot 8pm. Alleen toen deed de site het niet. En om 23u nog steeds niet en op zaterdagochtend ook niet….. Ik had me er inmiddels maar op ingesteld dat ik het pas na het weekend zou weten. Maar toen ik rond een uur of 4 ’s middags het toch nog een keer ging proberen, deed de site het gewoon. En jaaaah hoor daar stonden mijn resultaten. Ik scande ze snel en gaf een hele harde gil naar buiten. Thijs dacht dat er iets met Linde aan de hand was. We waren namelijk met de camper bezig en ik was net even naar binnen om te kijken of Linde al wakker was. Hij vroeg wat mijn cijfers waren, maar ik had eigenlijk geen idee. Ik had alleen snel gekeken of er te lage cijfers bij waren. En dat was niet zo. Ze waren zelfs, op het schrijven na, heel goed. Je wordt beoordeeld op een schaal van 1-9, waarbij 9 een native speaker is. Ik had:
Speaking 8.5
Listening 9
Reading 8.5
Writing 7
Die avond heb ik de kurk van een fles bubbels afgeschoten en hebben Thijs en ik hier heerlijk van genoten.
Met deze resultaten betekend het dat ik aan de slag kan gaan om hier te werken. Wel moet ik me eerst nog laten registeren als een huisarts, maar dat proces loopt. De planning is nu dat ik van 5-7 maart een cursus in Wellinton doe en dan van 12 maart aan de slag ga. Ik start met 2.5 dagen in de week, maar ik verwacht dat dat op zeer korte termijn wordt uitgebreid. Mocht dat niet het geval zijn, dan gaat Thijs van 4 naar 3,5 dagen en ik naar 3 dagen. Een heel fijn vooruitzicht dus. Ik heb nu nog even een paar weken om alles te regelen met kinderopvang etc. en om van mijn laatste vrije dagen te genieten. Heerlijk gevoel geeft dit. Hiervoor zijn we naar Nieuw Zeeland gekomen…

Raglan
Het weekend na mijn toets zijn we naar een camping onder Raglan geweest. Vrienden van ons, Kitty en Robin, hadden ons mee gevraagd. Ze hadden een camping uitgezocht waar zij met hun zelfgemaakte teardrop caravan konden staan en wij in een cabin. We zijn zaterdagochtend eerst naar Hamilton gegaan (2u vanaf ons vandaan) om daar nog wat spullen die we voor de camper hadden besteld op te halen. De kosten van bezorgen in een rural area zijn soms nogal hoog. Deze waren 150 euro. Dus het kwam mooi uit dat Hamilton ongeveer op de weg lag naar Ruapuke. Vanaf Hamilton was het nog een uurtje rijden. Waarvan het laatste stuk, 20 minuten, over een gravel road was. Nou dan weet je zeker dat je in de middle of nowhere uitkomt. Het was een prachtige weg die uiteindelijk naar het strand leiden.

De camping lag iets voor het strand. Na onze spullen te hebben uitgepakt zijn we meteen naar het strand gegaan met z’n allen. Een prachtig afgelegen strand met fijn vulkanisch zwart zand en misschien 20 andere mensen zover als je kon kijken. Thijs en Robin gingen lekker golfsurfen en Kitty en ik gingen lekker zwemmen met de kinderen. Het was 30 graden en het zeewater was zo ontzettend lekker. De kinderen hadden het enorm naar hun zin en sprongen over de hoge golven heen. Wat een lol had iedereen.

 
Zondag zijn we eerst naar Waireinga Bidal Veil Falls, een 55 meter hoge waterval geweest. Hij was wel mooi, maar het was mij te toeristisch. Ja dat krijg je als je er maar 20 minuten naar toe hoeft te lopen. En ja ik ben inmiddels een beetje verwend!

Daarna zijn we naar Raglan geweest, een stadje aan de kust. Ontzettend druk; aan het strand/baai zag je de Moari bevolking met  grote partytenten en per persoon ongeveer 1 koelbox, in het stadje zag je voornamelijk European NZ en dan de wat alternatieve bevolking. Ik merkte dat ik het niet meer gewend ben om me tussen zoveel mensen te begeven. Toch was het wel leuk om het even gezien te hebben. Daarna zijn we weer naar het (afgelegen) strand gegaan. Thijs en Robin gingen weer surfen. Ditmaal om de beurt. Een van Robin zijn surfplanken was de dag er voor gebroken, gelukkig niet door Thijs. En Kitty en ik genoten weer van het zwemmen en van de kinderen. De golven waren inmiddels best hoog geworden en de stroming heel sterk. Robin had moeite om met zijn surfboard uit het water te komen. Na 45 minuten was het eindelijk gelukt. Thijs wilde ook nog een laatste keer. En ondanks dat hij wist waar het gevaar zat belandde hij er ook midden in. Gelukkig waren er 3 andere surfers die hem te hulp kwamen schieten. Wij stonden hulpeloos aan de kant te kijken hoe hij zijn best deed de goede kant op te zwemmen, maar na elke golf weer de verkeerde kant werd terug gezogen. Maar ook hij kwam na 45 minuten totaal uitgeput uit het water.

 
Wij zouden die avond naar huis toe gaan, dus hadden we besloten lekker op het strand te koken en eten en daarna naar huis te gaan rijden. Toen we net aan het eten waren vroeg Thijs zijn trouwring aan Robin terug. Thijs had hem aan Robin gegeven voordat hij zijn laatste surfpoging ging doen. Robin had hem aan het koordje van zijn zonnebril vastgemaakt, maar daar was hij nu niet meer. De paniek bij Robin sloeg toe en later ook bij ons. Met man en macht hebben we 2,5 uur met onze handen door het zand gezocht, maar we konden hem niet vinden. Hij kon in het zand liggen, maar ook op weg naar de auto of in de zee. Thijs en ik waren inmiddels de spullen aan het inpakken en hadden ons er bij neergelegd. Er zijn ergere dingen in de wereld dachten wij en vinden gaan we hem toch niet meer terug. Robin bleef ijverig doorzoeken. Zijn gehele onderarmen verdwenen onder het zand op zoek naar de ring. En net toen we echt weg wilden gaan gaf Robin een gil. Hij sprong omhoog en was zo gelukkig als een kind. Hij had hem gevonden. Ongelofelijk! Hij bleef maar herhalen tegen Lukas en David dat je nooit op moest geven en altijd door moest proberen te gaan. Nou een mooie les en een prachtig einde van dit weekend. Dit weekend hadden we echt even nodig en echt verdient!

Camper
Jah dit project gaat gewoon door. Vorderingen worden gemaakt, al gaat het maar stukje voor stukje. De afgelopen week is de postbode op 1 dag wel 4x geweest en 1x de bouwmarkt. De luifel, de gaslocker, een ventilatierooster en draden kwamen binnen. Hout van de bouwmarkt werd ook thuisbezorgd. We hebben nu bijna alles wat we nodig hebben. Roofrack is besteld en kunnen we over 1 week ophalen in Taupo en nu moeten we alleen nog de accu en de zonnecellen.
Ik heb het tapijt weer terug in de auto gelijmd, terwijl Thijs zich bezig hielt met de elektra en een lampje voor buiten. Verder heb ik een ombouw voor de potti gemaakt en we zijn begonnen aan een ombouw/kast waar de koelkast in kan. Niets is recht in de auto, dus elke keer moet je meten – stukje zagen – in elkaar schroeven – weer meten – weer zagen – weer schroeven etc. Het is leuk om te doen en het is fijn dat het gewoon naast ons huis kan waardoor de kinderen heerlijk in het zwembadje kunnen spelen, voetballen of fietsen en wij kunnen klussen. Hier de laatste video’s op YouTube:

Dag 6: https://youtu.be/Aw2Xd4AAjDo
Dag 7: https://youtu.be/vZF_itx5104
Ik ben nog bezig met de laatste dagen. Dit filmpje komt binnenkort online…

Ongeluk
Vandaag was ik wat spullen gaan ophalen bij de upholstery (stoffeerderij). Hij bood nog aan om mijn spullen thuis te brengen op weg naar zijn huis, maar ik had alle tijd voordat ik de kinderen uit school moest halen. Dus met een auto volgeladen met stof en matrasfoam reed ik 300m naar huis. Waar ik de weg af wilde slaan naar re (we rijden hier links) de oprit op naar het bejaardenhuis/ons huis moest ik wachten op een tegenligger. Terwijl ik stond te wachten met mijn knipper licht aan zag ik in mijn achteruitkijkspiegel een auto met volle vaart op mijn afkomen. Ik wist niet wat ik moest doen; ik kon niet naar rechts, daar was de tegenligger, ik kon ook niet naar links, want er was een kans dat de bestuurder op het laatste moment zou uitwijken naar links waar genoeg ruimte was om mij te passeren. Dus het voelde alsof ik in de botsautootjes zat op de kermis. Je ziet het botsautootje komen, je bereidt je al voor op de klap die komen gaat, want uitwijken is niet meer mogelijk. Nu kwam alleen de klap van achteren. Resultaat: alles is goed met mij. Morgen wellicht iets spierpijn in mijn schouders en de rest van mijn lichaam. De auto daarentegen is wat ik verwacht total loss. De hele achterkant is kapot. De rest ziet er nog redelijk uit, maar ik verwacht dat alles aan de onderkant ontzet is. De vrouw die de andere auto reed was ook ongedeerd, maar ook haar (geleende auto van haar oma) was meer kapot dan heel. Het was letterlijk op steenworp afstand van mijn huis, dus heb ik Rongo, de HR persoon van de Trust gevraagd me te komen helpen. De politie moest erbij komen omdat er veel schade was en de andere bestuurder niet verzekerd was. Ik had alle tijd van de wereld maar nu begon de tijd toch wel te dringen om de kinderen op te halen. Nadat ik alles met de politie had afgehandeld kreeg ik een lift van Rongo haar dochter naar school en naar pre school. Lukas stond gelukkig pas net op het schoolplein te wachten op me. De andere kinderen waren wat langer op pre school gebleven, maar dat is ook een kinderdagverblijf dus ze hadden niet eens gemerkt dat ik “te laat” was.
De auto staat er zielig bij voor ons op de parkeerplaats. Volgende week komt degene die de auto’s beheert terug van vakantie. We zullen dan vast zo snel mogelijk een andere auto krijgen. Tot die tijd moeten we het maar even zonder doen, maar liften genoeg die ik kan krijgen als het nodig is. Onze camper is op dit moment nog niet verzekerd en de extra stoelen zijn er uit, dus hiermee kunnen we ook nog niet rijden.
Het is gelukkig goed afgelopen, maar het zal nog wel wat papierwerk kosten. Maar als het goed is hoeven wij daar niets voor te doen of aan te betalen.

Nou een lange blog met hoogte en diepte punten.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes, e-mails, kaartjes, filmpjes en steun de afgelopen periode. Het is bijzonder om te merken hoeveel mensen er met ons meeleven. Ook is het ontzettend fijn om te horen hoe het met jullie gaat. Zo blijven ook wij op de hoogte.