Het avontuur is begonnen!

Maandagochtend was het dan zover. Om 5u stonden wij bepakt en bezakt met 5 grote koffers, 2 backpacks, 3 handbagage koffers, 3 rugzakken, 2 kinderautostoelen, een draagrugzak en de visspullen van thijs bij de incheckbalie. We hadden bedacht een half uur nodig te hebben om onze spullen ingecheckt te krijgen. Het duurde uiteindelijk 45 minuten, maar dan was ook alles geregeld en deden ze nergens moeilijk over. Inmiddels was ons afscheidscomité flink uitgebreid. Wat bijzonder om te zien dat zoveel mensen zo vroeg zich naar Schiphol hadden begeven om ons nog even een laatste keer dag te zeggen en uit te zwaaien! Na een kop koffie en thee was het moment van afscheid nemen en uitzwaaien dan toch echt daar. Een onwerkelijke situatie. Het nauwelijks te bevatten dat je elkaar zo lang niet gaat zien. In ieder geval niet in levende lijven.  Een verdrietig moment, maar onvermijdelijk.

We vlogen van Schiphol naar Heathrow, een zeer korte vlucht. Goed voor de kinderen om even te wennen aan het lange wachten bij de douane, de gate, in het vliegtuig voordat we opstijgen, na de landing voordat we er uit mochten en bij tussenstops op het vliegveld. Lukas heeft wel 20 keer gevraagd: “waarom moeten we nou zolang wachten”. Maar hij genoot ook wel van de vlucht en de spanning die dit met zich mee bracht.
Van Heathrow vlogen we naar Kuala Lumpur. Een vlucht van uiteindelijk 13 uur. Dit leek echt oneindig lang. We zaten in een A380, waarvan met name Lukas zeer onder de indruk was, een dubbeldekker-vliegtuig. De kinderen deden het ontzettend goed. Wij hadden ons op het ergste voorbereid, maar ze schrikten zich naar de situatie; filmpje, slapen, eten, naar de wc en dit 13u lang. Tegen de ochtend kwamen we aan op Kuala Lumpur. We gingen op zoek naar onze draagrugtas voor Linde, die we op Heathrow al kwijt waren, maar helaas nog steeds niet was gevonden. Ze wisten ons te vertellen dat hij ingecheckt was als ruimbagage en dat hij in een container zat. Linde had inmiddels de gewoonte om op de vliegvelden in slaap te vallen, en dan is zo’n “baby” van bijna twee toch echt heel zwaar. Maar terwijl de crew aan het zoeken was naar onze rugzak mochten de kinderen in de cockpit en zelfs op de pilotenstoel zitten in het vliegtuig.
Van Kuala Lumpur vlogen we naar Auckland, New Zealand. Nog een vlucht van ruim 10 uur. Deze vlucht hebben we allemaal grotendeels slapend doorgebracht. Lukas had nog tekeningen voor de bemanning gemaakt en deze afgegeven aan de stewardess. Even later kreeg hij een handgeschreven kaartje van de crew terug met dat ze blij met de tekeningen waren en dat ze hoopte dat hij een goede vlucht had gehad. Hij heeft het kaartje niet meer losgelaten tot hij ging slapen in het hotel. Apentrots was hij.
In Auckland kwamen we er achter dat onze draagrugzak niet was aangekomen, wat geen verrassing voor ons was. Maar dit betekende dat we een uur bij de balie moesten wachten om te zorgen dat zij hem zouden opsturen naar ons in Taumarunui. Inmiddels was het 3 uur midden in de nacht. Niet echt een hele ideale situatie, maar kon er nog wel bij. Toen we bij de shuttle bus kwamen bleek deze niet meer te rijden omdat het laatste vliegtuig al lang was geland. Een medewerkster van het vliegveld die op haar shuttlebus aan het wachten was had met ons te doen. Zonder het ons te vertellen kwam ze nadat ze haar auto had gehaald op de parkeerplaats weer terug naar de bushalte om te kijken of we er nog waren. Thijs was inmiddels naar het hotel gelopen om vervoer te regelen. Het hotel was 10 minuten van de terminal maar te ver om met de kinderen en al onze bagage te lopen. Zij kwam hem tegen onderweg en kwam ons halen. We propten al onze bagage in de auto, wij zelf er letterlijk bovenop en daar gingen we. Wat fijn om meteen zulke vriendelijke mensen te ontmoeten! Een warm welkom. Om 4:30 lagen we eindelijk in bed, heerlijk. David werd eenmaal wakker om dat hij wat wilde drinken. Hij sliep in een stapelbed. Daar kun je natuurlijk via een trappetje uit, maar er gewoon uitspringen over het opstaande randje was veel makkelijker. Gelukkig hadden we de kamer zo verbouwd dat ons tweepersoonsbed tegen het stapelbed aanstond. Hij had dus een zachte landing.

Om 11 uur de volgende dag werden we verwelkomt door 3 mensen die ons kwamen ophalen. Ze waren met een busje en een grote auto gekomen. Net als wij wisten ook zij niet wat ze moesten verwachten. Zeer vriendelijke mensen die inmiddels een rit van 4 uur achter de rug hadden. Zij zouden ons naar Taumarunui brengen. Het werd een gezellige rit. Wij keken onze ogen uit en leerden inmiddels het een en ander over New Zealand en Taumaunui.
Ze brachten ons naar een huis dat van een vrouw is die sommige kamers verhuurd. Een gezellig huis, met veel ruimte buiten zodat de kinderen ook lekker kunnen spelen. Hier blijven we waarschijnlijk ongeveer 1,5 week totdat ons definitieve huis vrijkomt. Na aankomst kwam Thijs zijn baas, Christine, en nog meer medewerkers van de organisatie waar hij voor gaat werken met schalen met eten aan zeten. Wederom een warm welkom.
Nadat we de vraag of wij een rijbewijs positief hadden beantwoord stond binnen 15 minuten onze nieuwe auto voor de deur. Alles wordt zo geregeld dat we hier snel en goed kunnen acclimatiseren.

Na deze indrukwekkende, lange, vermoeide reis zijn we vroeg naar bed gegaan, wetende dat het tijdsverschil 11 uur is en dat mogelijk de kinderen midden in de nacht wakker zouden worden.

Ik ben rond 8 uur op gestaan. De zon schijnt. De lucht is strak blauw. Het beloofd een mooie dag te worden. Een dag waarin wij onze nieuwe woonplaats zullen gaan verkennen. De kinderen en Thijs slapen nog steeds, het in u al 9:30. Ik zit hier heerlijk in de zon te genieten van de rust, het mooie uitzicht en natuurlijk niet te vergeten 3 koppen thee.

So far,so good!