Settle down under

Er is weer een hoop gebeurd de afgelopen weken. Maar het belangrijkste is dat we eindelijk een beetje aan het landen zijn. Alles en iedereen begint een beetje zijn draai te vinden en het “gewone leven” hier in New Zealand begroet ons. We hebben zoveel ontzettend aardige mensen ontmoet en iedereen is zo behulpzaam. We hebben de andere nederlandse dokter, Bernard en zijn vrouw Annie ontmoet. Ontzettend aardig mensen die ons ook wegwijs willen maken. De kinderen zijn ook dol op ze. Annie heeft al een paar uurtjes op Linde en David opgepast. We voelen ons hier echt al een beetje thuis.

Turaki primairy school
Lukas zit sinds 1,5 week op school. Hij vond het (en vindt het nog steeds) ontzettend spannend. Hij zit met year one en year 2 in de klas. Er zijn maximaal 12 kindjes per docent. Soms zitten ze met z’n alle bij elkaar en soms splitsen de twee klassen. De school is wat je in Nederland een openbare school zou noemen. Verschillende nationaliteiten en een 50%-50% Māori en Pākehā (NZ European). Een leuke en gezellig mix dus. Waarschijnlijk spreekt Lukas over een paar maanden vloeiend engels en een aardig mondje Māori. Het is nu af en toe wel lastig voor hem dat hij niet alles begrijpt, maar vooral dat hij zich af en toe niet begrepen voelt. Maar elke dag vertelt hij dat hij weer nieuwe woorden heeft geleerd en iedereen doet heel erg zijn best om hem te helpen en hem thuis te laten voelen. Hij heeft al verschillende vriendjes gemaakt.  Hij moet een schooluniform aan en dat vindt hij ontzettend leuk. Voor ons is het fijn dat je ’s ochtends nooit meer hoeft na te denken wat hij aan hoeft.
Vorige week hadden ze atletic day. Thijs, David, Linde en ik zijn gaan kijken. Wat zijn zelfs de allerjongste kinderen hier ontzettend goed in sport! Maar Lukas kon goed mee komen. Hij moest 200m hardlopen, 60m sprint en verspringen. Met het hardlopen en de sprint mocht hij beide in de finales meelopen. Ik stond natuurlijk als overenthousiaste moeder hem heel hard aan de zijlijn aan te moedigen (goed op het filmpje hoorbaar;)).
De meeste kinderen komen hier met de schoolbus naar school. Dit maakt het voor ons wat lastigere om andere ouders te ontmoeten. Ook is het hierdoor lastig om met de kindjes na schooltijd af te spreken.

Pre school
David en Linde zijn gisteren voor het eerst naar pre school geweest. Dit is een soort peuterspeelzaal. Kinderen vanaf 3 jaar krijgen vanuit de overheid 20u per week gratis pre school aangeboden. Dit ter voorbereiding op school. De pre school die wij hebben uitgezocht is ook een kinderdagverblijf dus als we ze hele dagen willen laten gaan is dat ook mogelijk. Ook bieden zijn al de gratis 20 uur aan vanaf 2 jaar. Dus Linde en David gaan 3 dagen per week hierheen. Het is ontzettend leuk. Ze hebben zo veel verschillend speelgoed en komen hierdoor spelenderwijs met allemaal andere kinderen en de Engelse taal in contact. Mij geeft het wat ruimte om dingen voor mezelf te doen. Nu voornamelijk administratie en zorgen dat ik zo snel mogelijk geregistreerd kan worden als huisarts, zodat ik hopelijk over een paar maanden ook kan gaan werken.

Whakatau - werk Thijs
Na zijn introductiecursus in Wellington is Thijs afgelopen maandag ingewijd in de Kokiri Trust. Dit gebeurde op een traditionele manier, de Whakatau. Tijdens deze ceremonie verteld iemand waar hij vandaag komt en wie hij is. Dit gaat met liederen gepaard. Er waren een hoop mensen die ons met hun verhaal (in het Maori, dus we verstonden er niets van) en hun gezang verwelkomde. Thijs werd ook uitgenodigd om wat te zingen. Hij heeft het volkslied van Callantsoog gezongen omdat hij daar vandaan komt en wij hebben samen het lied van onze studentenroeivereniging Skoll gezongen, omdat wij elkaar hier ontmoet hebben. Na het eerste deel van de ceremonie moet je samen een maaltijd delen en verteld iedereen persoonlijk nog wie hij is, wat zijn berg is, welke rivier hij heeft en met welke kano hij gekomen is. Wederom in het Maori. Thijs was als laatste aan de beurt. Hij heeft in het Nederlands verteld wie hij is, dat waarschijnlijk de Vaalserberg zijn berg zou moeten zijn, dat de grote vaart zijn rivier is en dat hij als kind een naamloze kano bezat. Aan het einde van de ceremonie is hij (en wij ook) onderdeel van de “family (whanau)” geworden.
Wij zijn door iemand van de Trust rondgeleid door Taumarunui en alles wat zij bezitten; kinderdagverblijf, 2x huisartspraktijk, ziekenhuis, bejaardenhuis, een moestuin. Leuk om te zien hoe deze community voor zichzelf probeert te zorgen.
Thijs is nu een paar dagen als huisarts hier werkzaam. Erg wennen, vooral het computersysteem, maar hij heeft wel het idee dat hij het leuk gaat vinden.

Nieuw huis
We zijn verhuisd naar onze nieuw huis. Het huis is prima, heeft alles wat we nodig hebben. Het is een houten chalet met drie slaapkamers. Het heeft alle benodigdheden. Het verhuizen was niet heel veel werk omdat we natuurlijk niet veel mee hadden en we letterlijk nu 100meter verderop wonen. Het enige nadeel is dat het niet op een super mooie plek staat. Het huis staat op het terrein van het bejaardenhuis aan de rand van de parkeerplaats. Er is een groot grasveld naast ons huis waar de kinderen heerlijk kunnen spelen. Echter hebben we niet echt een eigen tuin wat jammer is. Voor de komende tijd zitten we hier prima, maar we houden onze oren en ogen open. Er zijn al een hoop mensen die ons proberen te helpen bij het vinden van een nieuw huis. Dus dat moet op termijn zeker goed komen.

De natuur
Thijs heeft een boek gekocht met mooie korte wandelingen. Vorige week zaterdag hebben we er meteen een gedaan. We gingen naar Te Kuiti, de dichtstbijzijnde stad (86km) bij Taumarunui. We moesten nog wat spullen voor ons nieuwe huis kopen. Hier is een Warehouse, een beetje te vergelijken met een zeer uitgebreide HEMA met ook meubels. Daarna zijn we in de buurt naar een natuurgebied, Mangaokewa Gorge Scenic Reserve, gegaan om daar te lunchen en te wandelen. Tijdens de wandeling zou je langs een cascade en een waterval moeten komen. Direct naar het oversteken van de rivier splitste het pad. Een leek naar de oever van de rivier te gaan. De andere ging omhoog. Wij hebben het pad omhoog genomen, helaas was dit het verkeerde pad. Maar desalniettemin was dit een fantatische wandeling met prachtige uitzichten. We kwamen er pas achter dat we de verkeerde route hadden genomen omdat de waterval toch niet zo spectaculair was als we hadden gedacht. Het was meer een cascade, wat ook mooi is. Gezien we vast nog een keer naar Te kuiti gaan om wat december cadeautjes te halen hebben we de watervallen nog tegoed.

Brood bakken
Het brood dat hier wordt verkocht is niet wat we gewent zijn. Ze hebben alleen een soort van wit casinobrood met een paar pitjes erin wat ze dan meergranen noemen. Het kost ook niets, 60 cent. Maar vult hierdoor ook helemaal niet. Dus bakken we ons eigen brood met volkorenmeel en noten en zaden. We blijven ons basisrecept aanpassen tot hij perfect is en we deze goed onder de knie hebben, dan gaan we ons specialiseren in het maken van verschillende soorten broden. Een leuke en lekkere bezigheid.

Moestuintje
Gisteren was ik jarig en heb ik mezelf getrakteerd op mijn eigen moestuintje. Ik ben naar de moestuin van de Trust gegaan en heb daar allemaal kleine plantjes gekocht: tomaat, pompoen, komkommer, verschillende soorten sla, basilicum, munt, peterselie en lente ui. Daarna ben ik naar een bouwmarkt gereden voor aarden en potten en nog wat zaadjes om zelf te kweken. Gezien we mogelijk gaan verhuizen heb ik alles in grote plastic potten gedaan. Het staat heel gezellig voor ons huisje.

Atletiek
We waren er op geattendeerd dat er op woensdag aan het einde van de dag atletiek is in town. We zijn hier gisteren voor het eerst wezen kijken. Het was ontzettend leuk. Ruim honderd kinderen uit de omgeving komen dan sporten op een groot sportveld. Ze worden per leeftijd ingedeeld en gaan dan verschillende dingen doen. David vond het fantastisch en Lukas vond het een beetje spannend. Hij wilde alleen maar kijken. Maar hij zei dat hij volgende week mee ging doen. Dus ik heb ze beide opgegeven voor de atletiek. Hier kunnen ze dan nieuwe vriendjes en vriendinnetjes maken. En voor ons was het ook leuk omdat hier veel ouders waren. Een leuke ontmoetingsplaats dus. We voelen ons hierdoor steeds meer onderdeel worden van de community.

Dit was het wel weer even voor nu.  Bedankt voor jullie lieve en leuke reacties op mijn verhalen. We horen graag hoe het met jullie gaat.

Morgen ga ik met wat mensen mijn eerst grote hike doen, de Tongariro alpine crossing. Een wandeling tussen twee bergen in: Mount Tongariro en Mount Ngauruhoe. Ze zeggen dat dit de mooiste one-day-hike in New Zealand is. Maar meer hierover in mijn volgende blog.